Zawód: Obserwacja Psycholi Prolog

Witam Was znów シ.
To jest coś nowego i nie jest to związane z "Oczami Węża". Jest to, na szczęście, o połowę dłuższe od tamtego prologu.
Dedykacja należy się Tobie, Finite - kurde, miałam dzisiaj czytać Twoje notki, a jakoś wpadłam na pewien pomysł i musiałam go zrealizować. Mam nadzieję, że wybaczysz.

Siedzieli naprzeciw siebie przy stole, mierząc się wzrokiem. Wiedziałam, że choć z charakteru byli dosyć do siebie podobni, nie darzyli się sympatią. Często widziałam, jak mijali się i mieli bardzo wielką ochotę się pobić, chociaż raczej nie mieli równych szans na wygraną. Jeden był niższy, drugi wyższy. Ten niższy był chudy i łysy. Oczy miał głęboko osadzone i często je mrużył, co jednak nie było wywołane przez krótkowzroczność. Twarz miał w kształcie jakby klepsydry, jeśli można tak powiedzieć. Jego ulubionymi zajęciami były drapanie się po głowie, oblizywanie się za każdym razem, kiedy pokazała się przed nim jakaś ładna kobieta oraz wyzywanie tych, których uważał za słabszych od siebie. Ten wyższy miał na głowie włosy, ale było ich niewiele. Był dobrze zbudowany. Patrząc na jego mięśnie, można było odnieść wrażenie, że zażywał sterydy. Jego wzrok był lekko zamglony i matowy – ludzie bali się z tego powodu patrzeć mu w oczy, jednak obawiali się głównie jego wyglądu. Słyszałam pogłoski, że załatwił szefa jakiegoś gangu. Słyszałam również, że lubił handlować różnego rodzaju używkami – niektóre z nich sporządzał własnoręcznie i ludzie od nich umierali. Ja z kolei byłam zwykłą (i jednocześnie niezwykłą) dziewczyną, która miała za zadanie się dowiedzieć, za co siedzieli i dlaczego tego wyższego więźnia skazano na śmierć. Pewnie gdyby ktoś to czytał, zapytałby, dlaczego to akurat moja rola i po co w ogóle to robić. Otóż to, moim hobby było obserwowanie największych psycholi i opisywanie ich przewinień. Uwielbiałam też zobaczyć ich wszystkich na własne oczy. Raczej starałam się trzymać w cieniu, tak, żeby nikt nie zwrócił na mnie uwagi, ale czasem zdarzało mi się z którymś porozmawiać - choć to raczej była wymiana kilku niegrzecznych słów. Nie zawsze udawało mi się wejść do więzienia i je bez przeszkód opuścić - jednakże jakoś z problemów wychodziłam bez szwanku, a było to zasługą mojej ekipy: hakera Sebastiana, jego pomocnicy Nikki, która także zajmowała się hakowaniem i tego typu sprawami, oraz Petera, który nie miał przydzielonej jakiejś szczególnej funkcji – najczęściej kłamał, żeby to wyciągnąć mnie z opresji, a wychodziło mu to doskonale – zawsze śmiałam się z niego, że urodził się kłamcą i jego przeznaczeniem było do nas dołączyć.
        Siedziałam właśnie w kącie sali na przerwie obiadowej z długopisem w ręce, notując to, co się działo dookoła mnie. Byłam prawie pewna, że niedługo zdobędę dobry materiał. Do egzekucji wyższego pozostało dość mało czasu i wcześniej nie zwierzał się nikomu ze swoich postępków. Liczyłam, że w obliczu nadchodzącej śmierci, dziś napomknie coś w rozmowie ze swym, można rzec, wrogiem. A może wcale tak się nie stanie i mam po prostu zbyt wielkie oczekiwania? Westchnęłam. I wtedy coś usłyszałam.

— To dzisiaj, prawda? — to był ten niższy. — Zastrzyk czy krzesło?

Wiedziałam, że będzie to zastrzyk, ale ja bym wolała zobaczyć egzekucję na krześle elektrycznym, to jest, jeśli w ogóle udałoby mi się ją zobaczyć, w co wątpiłam.

— Nadia, wiedz, że my robimy to specjalnie dla ciebie, ale wcale nie musiałaś tam wchodzić. Jestem hakerem i potrafię się włamać dosłownie wszędzie, żeby wyciągnąć interesujące nas informacje.

A ta znowu to samo. Ile miałam jej powtarzać? Poza tym, samo siedzenie przed kompem i uzyskiwanie informacji to straszliwa nuda. Ja musiałam żyć. Musiałam widzieć zbrodniarzy na własne oczy — dopiero wtedy, kiedy ryzykowałam życiem, czułam, że żyję, że istnieję i coś znaczę dla tego świata, choć niewiele i on i tak wkrótce miał o mnie zapomnieć.

— Nikki, jeżeli coś ci się nie podoba, zawsze możesz odejść — szepnęłam do słuchawki, jednocześnie poprawiając włosy, żeby nikt niczego nie zauważył. — Nie każę ci przecież zostać. Nie jestem żadnym dyktatorem.

Wiedziałam jednak, że gdyby opuściła zespół, byłoby ze mną naprawdę źle. Nie zrobi tego — powiedziałam sama do siebie w myślach, próbując się uspokoić. — Zależy jej na tobie i nie chce cię narazić na większe niebezpieczeństwo. Może to dlatego chciałaby zrezygnować — siedząc przy komputerze razem z nimi niczym bym nie ryzykowała. Przecież dla niej to zajęcie, które wykonywałam, nie niosło żadnego zagrożenia. Lecz nie znała mnie dostatecznie dobrze.

— Nie jesteś dyktatorem, chociaż czasem mam wrażenie, że byś chciała — wyobraziłam sobie, jak jej wargi unoszą się ku górze w uśmiechu. — Jestem świadoma tego, że mogę odejść, gdybym tego chciała. Czy...?

— Cicho! — syknęłam.

Chwila niepotrzebnego gadania i bym mogła stracić szansę na dowiedzenie się wielu ciekawych rzeczy. Widząc, że ten wyższy (cholera — on miał na imię Nathan, a na nazwisko Collar — nie wiem, dlaczego nazywałam ich "ten wyższy" i "ten niższy") napina mięśnie, mimowolnie się uśmiechnęłam. Choć walkę wolałam zobaczyć nieco później.

— Ilu zabiłeś? — usłyszałam. — Ja nikogo, ale było blisko.

Wydawało mi się, że Collar trochę zbladł, a potem, co mnie zaskoczyło, uspokoił się i przestał straszyć Ariego mięśniami (tak nazywał się drugi więzień, ten niższy).

— Ja zabiłem wielu — zaczął opowiadać. — Żeby się wzbogacić. Głównie sprzedawałem robione przez siebie narkotyki, od których ludzie umierali. Nie znałem się zbytnio na ich robieniu, ale miałem to gdzieś. Miałem gdzieś, że umierali. W końcu nikt im nie kazał ich kupować. Sami więc prosili się o śmierć. Pamiętam, że zdarzyło się też inaczej. Kiedyś zabiłem jakąś kobietę, która miała przy sobie dużo pieniędzy...

Czyli dobrze słyszałam — zajmuje, czy zajmował się (niedługo zakończy swe życie) handlem wytwarzanych przez siebie narkotyków — zapisałam. — Po tonie głosu wnioskuję, że boi się tego, co go czeka. Zwierza się Ariemu, którego nienawidzi, co jest bardzo dziwne. Najprawdopodobniej żałuje swych występków. Ciekawe, czy wierzy w Niebo i Piekło, ale chyba raczej nie...

— Pamiętam jej krzyk. Nic nie czułem, nawet wtedy, kiedy na ratunek przybiegł jej mąż — też go zabiłem. Ukradłem kasę i odszedłem jak gdyby nigdy nic, bogaty i usatysfakcjonowany...

Kiedyś liczyły się dla niego jedynie pieniądze. Zabił człowieka, nawet dwóch, i nic to dla niego nie znaczyło. Nie odczuwał wyrzutów sumienia. Był, zdaje się (dobra, teraz też jest, więc musiał być) bardzo pewny siebie. Nie bał się, że złapie go policja – dlatego niczego nie tuszował.

— Pamiętam, jak zostałem zgarnięty przez gliny. Byłem nieostrożny. Było to wtedy, kiedy zabiłem jakiegoś chłopaczka, który nie chciał mi zapłacić. Nie zauważyłem ich i jakoś... wpadłem, na gorącym uczynku. Najgorszy błąd mojego życia.

Wytrzeszczałam oczy ze zdumienia. Nie sądziłam, że zwierzy się z tego swojemu wrogowi. Było idealnie. Ledwo nadążałam z pisaniem.

— Resztę znasz — wyższy nagle uciął, kierując wzrok wprost na mnie.

Z wrażenia z ręki niemal wypadł mi długopis. Oddech i bicie serca na moment przyspieszyły. Na szczęście, Collar parę sekund później patrzył już na Ariego.

— A ty co zrobiłeś? — zapytał.

— W porównaniu z tobą nic takiego. — Jego rozmówca zmrużył oczy.

Nie zamierzał opowiadać o swoich przewinieniach. Cóż, miał siedzieć jeszcze tylko siedem lat. Zaśmiałam się cicho. Przecież siedem lat to wcale nie taka mała kara. Nie wytrzymałabym chyba tyle w więzieniu. Zresztą, i tak Ari mnie nie obchodził — nie był skazany na dożywocie czy na śmierć, a to właśnie tacy obchodzili nie najbardziej. Nagle zaciekawiło mnie, dlaczego wyższy nie siedzi w celi - takich powinno się szczególnie pilnować, nie? Przecież w każdej chwili mógł spróbować ucieczki.

— Co cię tak rozśmieszyło? — kiedy odezwał się Sebastian, omal nie podskoczyłam.

— To, że pomyślałam, że siedem lat w więzieniu to mała kara. Gdybym miała tyle siedzieć, prędzej popełniłabym samobójstwo. I tak w ogóle, dobrze, że czytacie tylko moje notatki i pozwalacie, by pamiętniki były prywatne.

— Boję się, co byśmy w nich znaleźli.

— Ja wiem, ale wam nie powiem — powiedziałam chytrze.

— To kiedy kończysz obserwację?

— Dzisiaj. Nic już się tu ciekawego nie dowiem. Spisałam to, co chciałam wiedzieć. Czekam tylko, aż ostatni posiłek Collara dobiegnie końca. Ciesz się, bo niedługo lecimy do Paryża, a wiem, że uwielbiasz podróże.

— Jasne. Do wyruszenia w podróż zawsze chętny.

I mam wrażenie, że ostro mnie zjedziecie za ten pomysł...

I żadnych dziwnych skojarzeń z imionami proszę! :D