Zawód: Obserwacja Psycholi Rozdział I

Chcieliście rozdział, to proszę!

(:

Mam nadzieję, że się Wam spodoba i że nie będę miała aż tak wielu błędów, Blackie.

Wiesz, że u mnie z polskim krucho.

W tym rozdziale akurat nie ma nowych psycholi, ale opisałam to, co działo się później.

Chcecie się dowiedzieć, co się działo we Francji i dlaczego Nadia ma takie dość dziwne hobby?

Collar nie żył już od jakichś piętnastu minut. Widziałam, jak go zabierają, jak krzyczy i błaga o darowanie mu życia. Żałowałam, że nie było mi dane zobaczyć, jak umiera. To by było niesamowite przeżycie. Łudziłam się nadal, że w końcu kiedyś będę świadkiem czyjejś egzekucji. Czasami bawiło mnie to, że uważałam je za rozrywkę. Przecież śmierć powinna kojarzyć się z cierpieniem. Na pewno większość skazańców posiadała rodziny, które ich opłakiwały, nie bacząc na to, jacy z nich skurwiele i ilu ludzi pozbawili tego, co najcenniejsze. Zawsze zdumiewało mnie, że można płakać z powodu odejścia kogoś takiego. Według mnie wszystkie szkodniki powinno się uśmiercić.

Schowałam notatnik do torebki. Musiałam się stąd jak najprędzej zabierać. Wiedziałam, że mój dłuższy pobyt w tym miejscu mógłby przyciągnąć czepialskich. Wiedziałam też, że wydostanie się nie będzie wcale takie proste. Łatwiej się było do tego więzienia włamać niż uciec. Zastanawiałam się przez dłuższą chwilę, jak wyjść z niego niezauważoną. Wreszcie stwierdziłam, że najlepszym rozwiązaniem jest załatwienie sobie pomocy kogoś z tu obecnych. Mój wzrok po minucie poszukiwań odpowiedniej do tego osoby padł na jakiegoś osiłka z długimi, ciemnymi włosami związanymi w kitkę. Może to, że wybrałam akurat jego, nie wydawało się dobrym posunięciem, ale w rzeczywistości mógł przydać mi się o wiele bardziej niż inni więźniowie — gdyby tylko zgodził się na współpracę. Jakoś go zmuszę — pomyślałam, zaciskając dłonie w pięści, jakby szykując się do walki. Rozśmieszyła mnie trochę swoja postawa. Potrafiłam się bić, naturalnie, ale nie z kimś takim jak on. Byłam o wiele za niska i zbyt chuda, żeby mu dorównać.

— Chcesz stąd uciec? — rzuciłam niby od niechcenia, zmierzając w jego stronę.

— Żartujesz sobie, mała? — odsłonił zęby. — Powiedz mi, kto nie chciałby.

Nie spodobał mi się sposób, w jaki się do mnie zwracał, jednak nic na ten temat nie powiedziałam. Po co psuć sobie nerwy? I tak wiadomo, jaka byłaby reakcja.

— Mam nadzieję, że masz jakiś plan ucieczki — rzekłam pewnym siebie głosem. — Wyglądasz mi na takiego, co owaki ma. A jak nie, to twoi kumple mają na pewno.

Mając do czynienia z takimi typkami, zawsze trzeba było zgrywać pewną siebie osobę, nawet tylko po to, aby wysłuchali, co masz do powiedzenia. Nie miałam z tym problemów. Z natury uchodziłam za kogoś, kto się wysoko ceni. Co do Kitki (taki nadałam mu w myślach przydomek - uwielbiałam skupiać się na takich nietypowych rzeczach, bo to one sprawiały, że wszystko wokół stawało się zabawne, chociaż naprawdę takie nie było — człowiek zwariowałby, będąc ciągle poważnym), prawda przedstawiała się następująco: nie uważałam go za dysponującego dobrymi planami ucieczki czy w ogóle jakimikolwiek planami — no ale czasem pozory mogą mylić. Tak czy inaczej, obmyśliłam plan awaryjny, w którym jego, tak zwane, umiejętności do walki mogłyby się przydać — gdyby sam na coś nie wpadł. Liczyłam, że wymyśli coś lepszego niż ja.

Kitka wytrzeszczył oczy, nie wierząc w to, co słyszy. A potem wszystko potoczyło się szybko i w złym kierunku. Czułam się tak, jakbym dostała młotkiem w głowę. Co dziwne, uderzył mnie najprawdopodobniej ktoś, kto znajdował się za mną, a tego nie przewidziałam. Głupia! — skarciłam się w myślach. — Należało najpierw zebrać informacje, czy więzień nie ma tu gdzieś sojuszników, dopiero później działać. Albo od razu powiadomić ekipę zamiast próbować się wydostać na własną rękę. W końcu ich zadaniem było mi pomagać. Ktoś stwierdziłby, że postąpiłam w ten sposób dlatego, ponieważ nie chciałam sprawiać im kłopotów, bo i tak mają ich mnóstwo, ale nie miałby racji. Moje zachowanie wynikało głównie z mojego charakteru - tak już się ukształtował, że próbowałam poradzić sobie ze wszystkim sama.

— Nie współpracuję z takimi jak ty — usłyszałam.

I wszystko stało się czarne.

Czułam pulsujący ból. Rozchodził się po całej czaszce i utrudniał koncentrację. Wiedziałam, że nic mi nie będzie, bo miewałam już podobne sytuacje, jednak nieco zaniepokoił mnie fakt, że nie pamiętałam, co się wydarzyło. Zaniki pamięci jakoś nigdy mi się nie zdarzały. Leżałam na czymś twardym i strasznie zimnym, nie mogąc się poruszyć. Trudnością okazało się nawet otworzenie oczu. I w sumie nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie głos wrzeszczący do mojego prawego ucha. Na początku ciężko było mi zrozumieć, co mówił, lecz po chwili słowa stały się wyraźniejsze.

— ... Nadia, co się stało? Nic ci nie jest? Powiedz coś!...

Czemu Nikki dostała takiego ataku paniki? Wszystko było przecież pod kontrolą. Zamknij się — miałam ochotę powiedzieć. Ale nie mogłam, i nie chodziło tu wcale o powstrzymywanie się - po prostu nie mogłam.

— Nie mów tylko, że wciąż nie mamy dostępu do kamer — rozpoznałam po głosie, że to Peter.

Dlaczego się nie odłączył? Chciał mnie uspokoić? O ile coś takiego faktycznie mogło uspokoić.

— Niestety, sytuacja bez zmian — przyznała zrezygnowana dziewczyna.

Wreszcie udało mi się otworzyć oczy. Pierwsze, co zobaczyłam, to szare płytki oraz grube kraty. Ktoś musiał mi nieźle przyłożyć, skoro przeniesiono mnie do celi. Ciekawe, jak długo byłam nieprzytomna. Interesowało mnie również to, jak zareagowano na informację, że w więzieniu jest ktoś, kogo nie powinno w nim być oraz na to, że ten ktoś "nie istnieje". Parsknęłam śmiechem, wyobrażając sobie ludzi czytających o tym w prasie. Powoli podniosłam się z podłogi, niestety nie unikając zawrotów głowy. Czułam się jak przegrana. Miało minąć wiele czasu, zanim całkowicie doszłabym do siebie. Jak miałam działać, będąc w tym stanie? Pozostawało jedynie skontaktowanie się z zespołem, co właściwie powinnam zrobić już o wiele wcześniej. Ale dlaczego byli ślepi na moje zachowanie? Czemu nie zareagowali wtedy, kiedy "rozmawiałam" (trudno było tamtą wymianę zdań nazwać rozmową) z Kitką? Spojrzałam na miejsce, w którym powinna znajdować się torebka i na moment zamarłam. Nie było jej tam. Skonfiskowano ją. A teraz cały świat dowie się o moim dziwnym hobby. Zaśmiałam się. Czy nie tego kiedyś chciałam?

— Szukasz tego? — moje rozmyślania przerwał znajomy głos.

Należał do Petera. Był to wysoki chłopak o pociągłej twarzy, jasnej cerze, szczupłym nosie, błękitnych, przeszywających oczach oraz blond włosach. Włożył ubiór agenta FBI. Trzymał w ręku mój notatnik. Musiał zapewne nieźle nakłamać, żeby go zdobyć.

— No jasne — uśmiechnęłam się. — Jak ty tego dokonałeś?

Nie odwzajemnił uśmiechu.

— Wynośmy się stąd, zanim przez swoją głupotę jeszcze się w coś wplączesz — rzekł chłodnym tonem, po czym wypuścił mnie z celi.

   — Co im powiedziałeś? — zapytałam, gdy opuściliśmy więzienie.

Musiałam wiedzieć — nawet, jeśli nie była to odpowiednia chwila na zadawanie tego typu pytań. W nosie miałam to, że Peter mógłby uznać, że nie odczuwam żadnej winy. A miałam ją odczuwać? Popełniłam błąd — wystarczy się do niego przed samą sobą przyznać. Po co się obwiniać i dawać znać o tym wszystkim naokoło? Kompan mógł również stwierdzić, że nie obchodzi mnie mój zespół, czym oczywiście też się nie przejmowałam. Ja wiedziałam, że mi na nim zależy i to wystarczyło.

— Że zabieramy cię na przesłuchanie — odparł sztywno Peter.

— Zabrałeś ze sobą resztę ekipy czy zmusiłeś kogoś innego do pomocy?

Wyobraziłam sobie, jak Sebastian i Nikki opuszczają siedzibę i dołączają do Petera, aby wyciągnąć mnie z pudła. Na pewno było to dla nich niemałym problemem tak zostawić wszystko i zaryzykować. Nikki z całą pewnością bała się, że ktoś włamie się do bazy. Znając ją, uważała także, że jeżeli dowody z kamer na moje istnienie nie zostaną usunięte, będę w opałach. Sebastian z kolei niepokoił się, że jeśli dobrze się nie spisze, utknę i już nie zdołają mnie uwolnić — tak podejrzewałam. Byłam przekonana, że oboje obawiali się również tego, co by się mogło stać, gdyby informacje o mnie wyciekły do wiadomości.

— Sam przyszedłem cię wyciągnąć.

— I uwierzyli ci? — nie dowierzałam. — Naprawdę?

— Jasne, że tak. Dlaczego mieliby nie uwierzyć FBI?

W sumie to miał rację, chociaż z drugiej strony, na świecie dochodziło do masy przekrętów. Sądziłam, że władze są na nie bardziej wyczulone. Teraz chyba nic już mnie nie zadziwi — stwierdziłam.

— Czy Sebastian i Nikki pozbyli się wszystkich dowodów?

Miałam nadzieję, że już to zrobili, bo inaczej mogłyby wystąpić pewne komplikacje.

— Jeszcze nie. — Zaskoczyła mnie wrogość w głosie blondyna. — Trochę im to zajmie.

Czyli kłopoty. I to pewnie duże.

— Chyba nie mają już problemów z kamerami...?

— Skąd wiesz, że jakieś mieli?

Trochę dziwnie się poczułam, kiedy napotkałam jego zaskoczone spojrzenie. Wydawało mi się, że wiedział o tym, że usłyszałam, co wtedy powiedział.

— Sam o tym wspomniałeś — wyjaśniłam.

Robiło się już ciemno. Byłam wyczerpana i zadowolona — znowu umknęłam kłopotom, przy okazji przeżywając kilka naprawdę ekscytujących dni. Teraz miałam ochotę położyć się w łóżku i przeczytać moje notatki. Musiałam się upewnić, że wszystko, co niezbędne, zostało zapisane. Ucieszyłam się na widok naszej prowizorycznej bazy — prowizorycznej dlatego, bo często się przenosiliśmy, zmieniając miejsce pobytu. Stać nas było, żeby wybudować coś na stałe, ale po prostu tego nie chcieliśmy. Tak łatwiej się żyło. Trudniej było nas wytropić i nie byliśmy uwiązani — mogliśmy podróżować po całym świecie. Obecna siedziba nie różniła się właściwie niczym od zwykłego domu. Budynek był dość stary, mały i nieotynkowany, bez firanek i zasłon w oknach. Peter otworzył furtkę, po czym wkroczyliśmy na zarośnięte podwórze. Chyba od wieków nie koszono tutaj trawy. Ludzie nie wpadną na to, że ktoś może przebywać w środku — pomyślałam.

      — Witajcie. — Sebastian otworzył drzwi tuż przed moim nosem.

Stał w lekkim rozkroku, szczerząc zęby w głupawym uśmiechu. Jego krótkie, kruczoczarne włosy gibały się lekko na wietrze. Nosił na sobie spodnie khaki, białą bluzkę oraz czarne buty, które trochę przypominały mi baletki.

— A co to za buty? — zapytałam ze śmiechem.

— No co? — zmarszczył brwi. — Wygodnie mi się w nich chodzi!

— Ależ ja nic nie mówię — powiedziałam, a następnie go minęłam.

Na końcu ganku czekała na mnie Nikki — średniego wzrostu dziewczyna, mająca figurę gruszki, o pociągłej, opalonej twarzy i bursztynowych oczach. Była brunetką. Uściskała mnie.

— Jak było? — szepnęła mi do ucha.

— Jak zwykle świetnie — odparłam. — Nie przejmuj się tyle. Wiesz, że zawsze wychodzę cało z opałów.

— To kto cieszy się na podróż do Francji? — Sebastianowi znudziło się stanie w drzwiach.

Wszyscy podnieśli rękę w górę — oprócz Petera, któremu wciąż nie dopisywał humor. Patrzył na nas spode łba.

— Jak tam twój francuski? — zwróciłam się do niego, udając, że tego nie widzę.

Ja ostatnio nie miałam okazji podszkolić języka, ale znałam go na dość dobrym poziomie, więc raczej nie miałam mieć problemów — a jak co, to można przecież używać angielskiego, którym to człowiek dogada się wszędzie.

— Dobrze — odrzekł. — A twój?

— Też dobrze.

— A ja nie znam za dobrze francuskiego — pochwalił się Sebastian. — Umiem tylko powiedzieć: "Je suis gendarme"*.

— Ale przedstawić się to chyba umiesz, co?

— Je m'appelle Sebastian*.

— Wydawało mi się, że twoja wiedza jest trochę bardziej przerażająca — zachichotałam. — A co z tobą, Nikki?

Brunetka z dosyć poważną miną wręczyła mi do ręki kartkę papieru. Okazało się, że wydrukowała na niej swoje zdolności językowe. To było dziwne...

— Czy mówiłam wam już, że jesteście porąbani?

*Je suis gendarme - Jestem policjantem

*Je m'appelle Sebastian - Nazywam się Sebastian