Takie toto wyszło dawno temu.

"Jeśli któregoś dnia masz być szczęśliwy, czemu nie zaczniesz dzisiaj?"

Dedyk dla całego świata. Wszystkich czytelników, autorów i naszych kochanych administratorek.

Ludzie, uśmiechajcie się. Po to jest życie :D

Już od rana czułam, że coś jest nie tak. Mimo zapachu ozonu i niskiej temperatury powietrza  ciężko mi się oddychało. Idąc do domu, widziałam matki z dziećmi, zakochane pary, biznesmenów i staruszków. Prawie każda z mijanych osób była szczęśliwa i radosna. Natomiast, moje usta zachowywały się jakby zapomniały co to uśmiech. Nawet Cristine, moja najlepsza przyjaciółka nie potrafiła poprawić mi humoru. Najgorsze było to, że nie znałam powodu mojej chandry, co potęgowało narastające we mnie uczucie irytacji. Właściwie nie wiedziałam jakim cudem przetrwałam katorgę, którą było siedem lekcji pod rząd z dyrektorem mojego gimnazjum. Po tak ciężkich przeżyciach wracałam do domu z zakładu tortur zwanego „szkołą”.

Nim się zorientowałam, zmieniło się całe, moje, dotychczasowe życie i światopogląd. W jednej chwili byłam zwyczajną piętnastolatką wracającą do domu przez cztery najbardziej ruchliwe ulice Nowego Jorku, a parę godzin później, tą Jessicą, bohaterką Stanów Zjednoczonych, a zarazem dzieckiem, które zniweczyło plany chorobliwie skąpego prezydenta, Daniel’a Richardsona.

Wszystko zaczęło się tamtego, dziwnego dnia. Przecinając Broad Street zauważyłam chłopca, który wbiegł na ulicę prosto pod koła karetki. Niewiele myśląc (u mnie to normalne) rzuciłam się w kierunku malca. W ostatniej chwili wzięłam chłopca na ręce i wskoczyłam na chodnik, zmieniając przy okazji tor ruchu chłopaka jadącego na rowerze, który także zostałby potrącony gdyby nie moja interwencja. Natychmiast sprawdziłam czy dziecku, ani Upadłemu Rowerzyście(tak go w myślach nazwałam) nic się nie stało. Na szczęście byli cali i zdrowi. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że wszyscy  na mnie patrzą. Wszędzie było cicho. Pierwszy raz słyszałam(o ile ciszę można słyszeć) i widziałam coś takiego w Mieście, Które Nigdy Nie Śpi. Nikt się nie ruszał, nikt nic nie mówił, ulicą nie jechał żaden samochód.

Dziwne napięcie rozładował malec, wskazując na mnie i pytając:- Superman?- Słysząc to pytanie po raz pierwszy tego dnia szczerze się uśmiechnęłam.- Niestety, nie jestem Supermanem. Mam na imię Jessica. A ty?- Mimo świadomości, że wszyscy się na nas patrzą zaczęłam zwyczajną pogawędkę z chłopcem.- Jestem James John Henry Richardson- Wyrecytował formułkę wykutą na pamięć.- Ile masz lat?- Do moich pytań przyłączył się Upadły.- Pięć, a ty, Jessica?- Chłopczyk zachowywał się jakby nie zauważył Rowerzysty, który podał mi rękę i przedstawił się:- Dave.- Jessica. – Odparłam bez uśmiechu. Nie mam pojęcia czemu, ale od samego początku nie lubiłam tego chłopaka.- Mam dziesięć lat więcej od ciebie, James. Są tu gdzieś twoi rodzice?- Zwróciłam się do pięciolatka.

Na te słowa przechodnie otrząsnęli się z letargu. W panice, pytali o rodziców chłopca. Bardzo często powtarzali jego nazwisko. Wtem, olśniło mnie.

- Nazywasz się Richardson, tak?- zapytałam ponownie.

- Tak - odparł chłopczyk.

- Twój tata nie pracuje przypadkiem na Wall Street? - Nie wiedziałam, czy pięciolatek będzie znał adres pracy swojego ojca, ale stwierdziłam, że „kto nie ryzykuje, ten nie żyje.” Okazało się, że warto było. James potwierdził moje przypuszczenia, więc chwyciłam go za rękę i zapytałam:

- Zaprowadzę cię do taty, dobrze? - Chłopczyk skinął głową na znak zgody. Moment później szliśmy w kierunku wejścia do metro.

- Hej, poczekajcie! - Usłyszeliśmy za sobą krzyk. Już po chwili obok nas stał Dave.

- Skąd wiesz kto jest jego ojcem? - Zapytał niemal z wyrzutem.

- Człowieku, spróbuj trochę pomyśleć. Richardson, Wall Street, pięcioletni James.

- DZIEWCZYNO! URATOWAŁAŚ SYNA PREZYDENTA STANÓW ZJEDNOCZONYCH! - krzyknął na pół ulicy. Na te słowa ludzie, którzy byli w pobliżu zaczęli się przepychać i tłoczyć wokół nas. Ktoś chciał autograf, ktoś inny mi gratulował, a nawet znalazł się jakiś dziennikarz, który natychmiast chciał przeprowadzić ze mną wywiad.

- Wielkie dzięki - mruknęłam ze złością do Dave’a. Następnie schyliłam się i pozostając w takiej pozycji przeciskałam się przez tłum, ściskając w dłoni rączkę pięciolatka. Wymknęliśmy się stamtąd niezauważeni. Teraz już bez przeszkód dotarliśmy do metro.

- Jessica… Mogę do ciebie mówić Ika? - James zapytał mnie nieśmiało. Już od dziecka podobało mi się takie zdrobnienie mojego imienia. Z uśmiechem od ucha do ucha powiedziałam:

- Jasne. Podoba ci się przezwisko Jamie?

- Mama tak do mnie mówi, ale to fajne imię - powiedział ze smutnym uśmiechem. Uznałam, że należy unikać tego tematu i spytałam:

- Jamie, co robiłeś sam w centrum Nowego Jorku?

- Nie byłem sam - przyznał.

- Co? Jak to? - Byłam zszokowana.

- Byłem z Benem - odparł jakby to wszystko wyjaśniało.

- Kim jest Ben?! Jak wygląda?! Gdzie teraz jest?! - zaczęłam wyrzucać z siebie pytania niczym karabin maszynowy.

- Jest gruby i pracuje dla mojego taty  – stwierdził najspokojniej w świecie malec.

- Gdzie jest teraz? - zapytałam z bijącym sercem.

- W pracy. Mamy taką zabawę: on mnie prowadzi z zawiązanymi oczami w jakieś miejsce i potem mam stamtąd wrócić do taty do pracy. Ojciec mówi, że to e-du-ku-ją-ca gra. - tłumaczył, jakbym to ja miała pięć lat. W głowie kłębiły mi się niezbyt pochlebne myśli na temat sposobów wychowawczych prezydenta. Chcąc zmienić temat zapytałam Jamie’go jakie ma zabawki.

- Nie mam żadnych. Tata mówi, że jakieś klocki i samochodziki są dla głupców.

- Co na to twoja mama? - zapytałam zszokowana.

- Mamusia krzyczy zawsze na tatę, że jest skąpiradłem, sknerą i liczykupą.

- Liczykupą? Ach, chodzi ci o liczykrupę - odgadłam.

- No właśnie - potwierdził Jamie zadowolony, że zrozumiałam o co mu chodziło. - Mówi jeszcze, że to, że dają mu za darmo te wszystkie telefony, nie znaczy, że ma je dawać dziecku. Wrzeszczy, żeby kupił mi w końcu normalne zabawki, że jej mógłby kupić  chociaż raz normalny szampon, a nie brać hurtowo darmowych próbek z apteki. Zawsze głośno krzyczy, że mógłby zainwestować trzy dolary w drugi krawat, bo w końcu media zorientują się, że cały czas występuje w jednym i tym samym i domyślą się, że jest centusiem. Potem, przynajmniej trzy razy mówi, że pieniądze szczęścia nie dają. Tata używa jeszcze bardzo dużo słów, których mamusia zabroniła mi kiedykolwiek mówić.- Pięcioletni chłopiec skończył opisywać sytuację powtarzającą się codziennie u niego w domu. Przez dłuższy czas stałam przed nim z rozdziawionymi ustami. Byłam zaskoczona.

- Przez co to dziecko musi przechodzić? Przecież to odciśnie stałe piętno na jego psychice. Będzie mu się wydawało, że taka sytuacja jest normalna. - Pogrążyłam się w rozmyślaniach. Ocknęłam się dopiero słysząc za sobą głośny śmiech. Odwróciłam się i ujrzałam… Upadłego Rowerzystę, bez roweru. Po krótkiej rozmowie z „kolegą” ruszyliśmy dalej. Nie powiedziałam mojemu nowemu „znajomemu” o rozmowie z Jamie’m. Jakoś nie ufałam  Dave’owi.

Po około dwudziestu minutach marszu dotarliśmy przed Główną Siedzibę Prezydencką. Dopiero tam spostrzegłam , że pięciolatek ma potargane włosy i wygląda jakby tarzał się w piasku. Próbowałam trochę „ogarnąć” sympatycznego chłopca. Spostrzegłam, że Upadły zniknął, jednak nie przejęłam się tym jakoś szczególnie. Chłopak zwyczajnie działał mi na nerwy.

Po chwili wahania, wzięłam Jamie’go za rękę i kilka głębokich wdechów później przekroczyliśmy próg budynku.

Korytarz wyglądał olśniewająco. Setki mahoniowych drzwi, recepcja i wielka fontanna w środku. Całość utrzymana w beżowo-białej kolorystyce, gdzieniegdzie przełamana czerwonym akcentem, prezentowała się wprost bajecznie. Z tak perfekcyjnym wnętrzem, zdecydowanie nieprzyjemny kontrast stanowił podstarzały, łysiejący recepcjonista z wrednym uśmieszkiem, który miałam ochotę zetrzeć mu z twarzy za pomocą papieru ściernego, zaledwie po minucie rozmowy. W końcu łaskawie raczył mi powiedzieć, że mogę zaczekać w kawiarni na końcu korytarza po lewej stronie. 

- TEN KORYTARZ W OGÓLE MA KONIEC?! - krzyczało mi coś w głowie, jednak z wymuszonym uśmiechem podziękowałam starcowi i postanowiłam zabrać Jamie’go na lemoniadę. Kiedy jednak minęliśmy 1389 identycznych drzwi, zamkniętych na cztery spusty poprzysięgłam w duchu zemstę na złośliwym recepcjoniście. Moje planowanie zbrodni doskonałej przerwał pięciolatek, twierdząc, że jest zmęczony. Kazałam chłopcu usiąść na skórzanej, beżowej kanapie, obok której właśnie przechodziliśmy. Sama zaś, udałam się, aby znaleźć kawiarnię.

Po około pięciu minutach desperackich poszukiwań, spostrzegłam jedyne jak do tej pory otwarte drzwi. Zerknęłam do środka i zamarłam. Przy dębowym biurku siedział Daniel Richardson i rozmawiał z… Dave’m. Kiedy usłyszałam o czym, a raczej, o kim rozmawiają, przeraziłam się nie na żarty.

- (…) Na jakiś czas straciłem ich z oczu. Obawiam się, że James mógł powiedzieć tej dziewczynie coś więcej niż by pan chciał, aby ktokolwiek wiedział - opowiadał mój „kolega”.

- Więc ona uratowała życie mojego syna, zarazem ratując mnie przed bogactwem?! Co za głupia dziewucha! - W tej chwili stwierdziłam, że dość już usłyszałam. Nie miałam zamiaru pozostać w tym budynku ani chwili dłużej. Zaczęłam się po cichu wycofywać. Na moje nieszczęście uderzyłam ręką o framugę drzwi, a bransoletki z przywieszkami, które miałam owinięte wokół prawego nadgarstka delikatnie zadzwoniły, jednak w takiej sytuacji był to hałas na tyle głośny, że obaj mężczyźni spojrzeli w moim kierunku.

Natychmiast zaczęłam biec w stronę wyjścia. Wiedziałam, że nie dam rady długo uciekać, ale postanowiłam, że nie dam się złapać bezwzględnemu prezydentowi, który dla pieniędzy był w stanie skrzywdzić własne dziecko! Oczywiście, biegnąc wzięłam Jamie’go na ręce, co utrudniało mi bieg, ale przecież nie mogłam go zostawić z okrutnym ojcem. Za sobą słyszałam skrzypienie butów biegnących mężczyzn. Starałam się  skupić na celu, którym były drzwi wyjściowe. Minęłam znak „Wyjście ewakuacyjne 100 m”. Poczułam przypływ energii.

- Już tylko 100 metrów - pomyślałam. Mijałam fontannę, z pewnością, że dam radę uratować siebie i James’a ze szponów Harpagona (prezydent od razu skojarzył mi się z bohaterem pewnej lektury szkolnej). Już prawie dotykałam klamki, kiedy ktoś mocno szarpnął mnie za dłoń. Odwróciłam głowę i tuż przy mojej twarzy ujrzałam wredny uśmieszek recepcjonisty. Resztkami sił próbowałam uwolnić rękę, lecz po chwili wszystko dookoła mnie zawirowało jak na karuzeli i zniknęło za czarną kurtyną.

Było mi zimno. Po chwili, przypomniałam sobie o prezydencie, Jamie’m i portierze. Otworzyłam oczy i spostrzegłam, że siedzę w ciemnym, zimnym pomieszczeniu (przypuszczalnie piwnicy), przywiązana do krzesła. Zorientowałam się, że nie jestem sama. Za moimi plecami ktoś cichutko pochrapywał, zaś po prawej siedziała młoda kobieta, w której poznałam żonę największego skąpca na ziemi.  Kiedy pani Richardson zauważyła że się ocknęłam zaczęła mi dziękować za uratowanie synka. Potem zdecydowała, że jest w stanie opowiedzieć mi historię swojego życia.

W wieku 15 lat została zaręczona z dwudziestoletnim wtedy Daniel’em Richardson’em. Próbowała odwieść rodziców od wydania jej za chłopaka. Zdania jednak nie zmienili, uważając , że Daniel jest dobrą partią dla Catherine, bo to „dobrze wychowany chłopiec z bogatej rodziny”.  Zmuszono młodych do ślubu gdy tylko dziewczyna osiągnęła pełnoletniość. Po tym jak się pobrali, pan Richardson okazał się okrutnym człowiekiem, który dla pieniędzy jest w stanie zrobić wszystko. Rok po weselu urodził im się synek. Ich życie było znośne, mimo, że Catherine Richardson często kłóciła się z mężem. Tak było, aż do poprzedniego miesiąca, kiedy to prezydent oznajmił jej, że ma się pożegnać z synem, gdyż dostaną za niego bardzo wysokie odszkodowanie. Potem zamknął ją w piwnicy pod swoim biurem. Młoda dziewczyna przebywała tu od trzydziestu dni ze świadomością, że jej oczko w głowie może nie żyć. W tym momencie pani Richardson przerwała swoją opowieść i zaczęła głośno płakać. Poczułam, że muszę pocieszyć tą kobietę. Nie wiem jak tego dokonałam, ale uwolniłam się ze sznurów i po prostu przytuliłam Catherine. Była ode mnie starsza jedynie o dziewięć lat, a spotkało ją tak wielkie cierpienie. Wtem usłyszałam za sobą cichutki, przestraszony głosik:

- Mamusia? - Poznałam James’a i odwróciłam się tak, że mógł zobaczyć moją twarz.

- Ika! - Ucieszył się. Mimowolnie na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Przez chwilę nie wiedziałam skąd chłopczyk się tu wziął, jednak doszłam do wniosku, że przyprowadzili nas tu razem. Puściłam Catherine, odwiązałam ją i Jamie’go. Chłopiec od razu podbiegł do rodzicielki i mocno ją przytulił.

- Musimy stąd uciec - postanowiłam.

Byłam pewna, że damy radę. Nie zastanawiałam się co będzie potem. Najważniejsze było to, żebyśmy się wydostali z tego zimnego pomieszczenia. Podeszłam do drzwi i zaczęłam szarpać klamkę. Ku mojemu zdziwieniu ustąpiły od razu. Wymieniłam porozumiewawcze spojrzenie z Catherine „coś jest nie tak”. Dziewczyna chwyciła swojego syna za rękę, dając mi znak, że jest gotowa walczyć o swoje i James’a szczęście. Kiedy miałam przekroczyć próg przypomniałam sobie, że w filmach często zastawiają laserowe pułapki uruchamiające alarm. Tajni szpiedzy radzili sobie z tym za pomocą mąki. Widząc moje wahanie Catherine posłała mi pytające spojrzenie. Dałam jej znak, żeby chwilę poczekała, sama cofnęłam się do piwnicy w której nas zamknięto i przeszukałam wszystkie półki. Na samej górze wysokiego regału stała mąka. Chwyciłam wielki słój i wysypałam część jego zawartości w drzwiach. Naszym oczom ukazały się trzy laserowe nici. Jedna na wysokości kostek, druga - kolan, trzecia - głowy. Oczy Catherine powiększyły się ze strachu, ja - w duchu dziękowałam mojemu bratu, że pokazał mi tyle filmów o szpiegach.

Po chwili mąka opadła, a my znów widzieliśmy tylko ciemny korytarz za drzwiami. Postanowiłam, że skoro podjęłyśmy decyzję, to musimy zrealizować swoje plany, osiągnąć cel- wolność. Ponownie wysypałam mąkę i nie dotykając laserowych nitek przeszłam przez drzwi. Dałam znak Catherine, która podała mi James’a. Chłopiec skulił się, tak żeby jak najłatwiej było nam go przenieść. Następnie przyszedł czas na kobietę. Przez dłuższą chwilę widziałam wahanie w jej oczach. Odwróciła się, po raz ostatni rzucając okiem na piwnicę. Spędziła tam miesiąc. To pomieszczenie wiązało ją z mężem. On ją tam zamknął, była skazana na jego łaskę lub nie łaskę, jeżeli chodzi o jedzenie i picie. Była całkiem od niego zależna. Zwróciła się w stronę swojego syna i przeszła między laserowymi nićmi. Odważyła się. Wreszcie jej życie zaczęło zależeć od niej samej. Poczułam dumę. Catherine Palaway (panieńskie nazwisko żony prezydenta- przyp. autora) odżyła na nowo. W milczeniu uścisnęłam jej dłoń i posłałam szeroki uśmiech. Odwzajemniła go bez cienia wątpliwości.

Ruszyliśmy dalej. Szłam pierwsza, za mną James, z tyłu Catherine. Przed nami ciągnął się ciemny korytarz. Wędrowaliśmy powoli i niepewnie, ale wciąż naprzód. Cały czas towarzyszyła nam złowieszcza cisza, ciemność i strach. Po około godzinie przedzierania się po omacku usłyszeliśmy następująca rozmowę:

- Nie. Niech tam trochę posiedzą.

- Martwi mnie ta małolata. Jest sprytna, może znaleźć sposób ucieczki. - Poznałam głos Dave’a.

- Spokojnie, moja żona naopowiada jej o mnie takich rzeczy, że tej wścibskiej dziewusze odechce się uciekać. Idź, zajmij się dziennikarzami. Powiedz im, że dziewczyna zostanie odpowiednio nagrodzona. Oficjalnie bawię się z cudem uratowanym dzieckiem, więc nie mogę wyjść do nich - rozkazał pierwszy głos, byłam prawie pewna, że to Daniel Richardson.

- Oczywiście, panie prezydencie. - Wszelkie wątpliwości rozwiały się. Po chwili usłyszeliśmy oddalające się kroki.

Próbowałam się zorientować gdzie jesteśmy. Nagle Jamie złapał za rękę mnie oraz Catherine i pociągnął w prawo. Kamienista, szara ściana na pierwszy rzut oka wyglądała normalnie. Syn pani Palaway nacisnął jeden z kamieni i już po chwili znaleźliśmy się w dużym pokoju utrzymanym w odcieniach bieli i czerni. Po prawej stronie znajdowała się wielka szafa z damskimi ubraniami, po lewej- z męskimi. Na wprost widzieliśmy mahoniowe drzwi z posrebrzana klamką. Za naszymi plecami był wielki telewizor przyczepiony do ściany- tajnego przejścia. Okazało się, że James często chodził sam po budynku i odkrył co najmniej cztery takie ukryte korytarze.

Popatrzyłyśmy z Catherine po sobie i zgodnie stwierdziłyśmy, że musimy się przebrać. Ona jako wychudzona, ruda osoba wybrała dla siebie ciemnozieloną sukienkę do pół uda, beżową marynarkę i wysokie szpilki w kolorze cappuccino. Dla James’a wspólnie dobrałyśmy jeansy, koszulę w brązowo-zieloną kratę i granatowe trampki. Do mojej ciemnej karnacji idealnie pasowała cytrynowa sukienka przed kolano znaleziona z samego tyłu szafy, brązowe szpilki i torebka w tym samym kolorze. Do tego oczywiście założyłam ukochane bransoletki. Wykonałam telefon na policję, Catherine zadzwoniła do swojego przyjaciela, szefa Scotland Yard’u. Ruszyliśmy, gotowi aby stawić czoła bezwzględnemu skąpcowi, Daniel’owi Richardson’owi. Gotowi na wszystko.

Wyszliśmy na korytarz. Okazało się, że jesteśmy dokładnie przed gabinetem prezydenta. Wzięłam głęboki wdech, spojrzałam na przyjaciółkę, która powtórzyła mój gest. Kiwnęłyśmy głowami chcąc dodać sobie otuchy. Zapukałam i weszliśmy. Kiedy stanęliśmy przed obliczem Największego Centusia Wszech czasów, Harpagona Dwudziestego Pierwszego Wieku, Bezwzględnego Skąpca, Daniel’a Richardson’a miałam ochotę zrobić mu zdjęcie. Mina tego potwora była warta wszystkiego. Czułam, że Catherine myśli to samo. Zaczęłam działać według planu:

- Witam panie prezydencie! - wykrzyknęłam kładąc nacisk na „prezydencie”.

- Dzień dobry, Catherine, witaj James, ponownie się dzisiaj spotykamy, Jessico. - Po chwili ciszy mężczyzna odzyskał panowanie nad sobą.

- Nie powiedziałabym, że pałałam optymizmem na myśl o tym spotkaniu, no ale cóż, w końcu ktoś musiał z panem porozmawiać. Jestem tu tylko po to, żeby wyjaśnić przyczynę mojej obecności w gabinecie należącym do pana - oznajmiłam włączając dyktafon w telefonie.

- Taaaak… Idealnie wychowana dziewczynka. Myślisz, że po prostu opowiesz mi jak uratowałaś kogoś, kto nie miał zostać uratowany, jak zniszczyłaś moje plany i szansę na powiększenie budżetu, a po wszystkim ot tak sobie stąd wyjdziesz?! O nie, moja droga! Zostajesz tu, razem z moją żoną! Posiedzicie sobie w przytulnej piwniczce we dwie i porozmawiacie. Bachora niedługo się pozbędę, więc nie będzie wam przeszkadzał - zakończył swój monolog złośliwie się uśmiechając.

- Niedobrze - pomyślałam - Trzeba go jeszcze bardziej sprowokować.

- Oj, to miłe z pana strony, ale jednak wolałabym nie zostawać sama z pańską żoną… - urwałam w połowie zdanie, widząc, że twarz pana Richardson’a robi się purpurowa.

- Jak śmiesz, bezczelna dziewucho?! Sugerujesz, że jej coś zrobiłem?! Chciałaś powiedzieć, że moja własna żona jest takim potworem jak ja?! Mój syn, James Richardson ma zginąć! Dostanę za to dużo pieniędzy, a ja chcę mieć dużo mamony! JEŻELI JA, DANIEL RICHARDSON CHCĘ MIEĆ DUŻO KASY, TO BĘDĘ MIEĆ DUŻO KASY!!! - Plan się powiódł.

- Panie prezydencie, bardzo dziękuję za dostarczenie nam dowodów pańskiej winy - powiedziałam z uśmiechem. - Chciałabym panu powiedzieć, że został pan oficjalnie aresztowany, ale niestety nie mam takiego prawa.

- Ja mam takie prawo i ogłaszam, że został pan oficjalnie aresztowany, a wszystko co pan powie może być wykorzystane przeciwko panu - odezwał się stojący za mną John Johnson, przyjaciel Catherine.

Następnego dnia, w każdej nowojorskiej gazecie można było przeczytać o niecnym prezydencie, losach jego biednej żony i syna, a także o mnie - Jessic’e Brown. Dla świata zostałam bohaterką Stanów Zjednoczonych. Jednak dla mnie ważniejsze było to, że dla Catheriny Palaway jestem przyjaciółką, a dla jej synka - ciocią Iką.

Rok później

W fioletowym pokoju, na łóżku leży elegancko ubrana dziewczyna. Druga siedzi pochylona przy biurku wodząc piórem po papierze listowym. Po chwili siada prosto i czyta:

Droga Cath,

Cała sprawa ucichła dość szybko. Pod moim domem na szczęście od ośmiu miesięcy nie ma już tłumów dziennikarzy, a przechodząc ulicą nie muszę obawiać się, że rzuci się na mnie jakiś fan lub fanka. Teraz jest o wiele lepiej. Zawsze marzyłam o życiu celebrytki, lecz po ostatnich wydarzeniach stwierdziłam, że wolę być zwyczajną szesnastolatką.

Rodzice zgodzili się, żebym przyleciała z Cristine do Paryża tydzień przed Twoim i Johna ślubem (tutaj następuje nasz radosny pisk J). Bardzo się cieszę, że wybraliście mnie na świadka i matkę chrzestną Waszego dziecka (Wiadomo już jaka płeć?). Do zobaczenia wkrótce.

Całuję, wyściskaj ode mnie Jamie’go.
Ika

P.S. Życzę Ci powodzenia, bo nie wiem czy przetrwasz spotkanie ze mną i Cristine, bo ostatnio dość często mamy napady śmiechu J.(Do buziaków dołącza się Wariatka - Cristie).

_____________________________________________________________

Z czasów kiedy jeszcze byłam normalna :)

Dawno niczego nie wrzucałam, przepraszam za to Finite (Administratorkę Terrorystkę) i Blackie Line (Administratorkę Cicho-ciemną).

Mam dziś bardzo dobry humor :D

Krytykujcie ile wlezie :)

Buziaki,

Drowned :*