Rudy, rudy rydz!

Dziewczynka machała swoim rodzicom na pożegnanie. Chwilę temu mówiła im "Papa". Gdy rodzice wsiedli do auta i odjechali, brązowowłosa zamknęła drzwi na cztery spusty. Przytuliła się do swojej lalki i poszła do salonu. Panował w nim półmrok. Spojrzała za okno. Świat powli zasypiał. Na drzewach siedziały i śpiewały ostatnie ptaki. Zachodzące słońce powodowało cienie wyglądające jak straszydła. Z pola ostatni pasterze zganiali krowy i owce. Kury kryły się do kurników, a rolnicy spuszczali psy z łańcuchów. Gospodynie wołały na kolacje, dzieci wracały do domów.

Zielonooka odwróciła się w kierunku drzwi do salonu. Rodzice powiedzieli, by zjadła kolację, obejrzała bajkę na dobranoc i poszła spać. Jej mama i tato mieli wrócić o dwudziestej trzeciej. Dziewczynka udała się do przestronnej kuchni. Na środku pomieszczenia znajdowała się wyspa kuchenna. Wokoło stały zwykłe szafki ze stalowym blatem. Nad nimi wisiały kolejne. Dziewczynka otworzyła szufladę i wyjęła z niej nożyk do smarowania. Następnie podeszła do jednej z tych wiszących, z której wyjęła chałkę. Podeszła do lodówki i wyjęła krem. Podeszła do wyspy, pod drodze wyciągając zabierając talerz, gdzie ukroiła sobie kawałek pieczywa, który posmarowała mazidłem. Chwilę później przeniosła gotowe kanapki do salonu, usiadła przy stoliku do kawy i w towarzystwie swojej lalki zjadła je. Chwile później zrobiło się jej ciemno przed oczami, nie przejeła się tym jednak. Często miewała takie mroczki. Nagle jednak ujrzała błysk za oknem. Zaciekawiona podeszła do niego. Usłyszała głośny huk, który na chwilę ją ogłuszył. Wkrótce potem znów błysnęło. W ciągu półgodziny niebo zmieniło się nie do poznania. Za oknem widać było gęste, ciemne chmury, z których obecnie padał deszcz. Co chwilę przecinały je jasne, straszne błyskawice, by zaraz po nich było słychać głośne, wywołujące dreszcze na plecach, grzmoty. Dziewczynka czym prędzej zasłoniła rolety w całym pomieszczeniu. Przytuliła swoją lalkę i włączyła telewizor. Jednak zamiast oczekiwanej bajki, zobaczyła szary ekran. Telewizja nie działała. Przestraszona włączyła światło. Poszła do swojego pokoju, który mieścił się na piętrze. Po drodze zapalała wszystkie światła, by dodać sobie otuchy. Weszła do swojego pokoju i z półki sciągnęła swoją ulubioną książkę - "Baśniobór". Szybko zeszła spowrotem do salonu, zostawiając zapalone światła. Zaczęła czytać. Gdy doszła do momentu, kiedy zaczyna się noc kupały, w całym domu zgasły światła. Wszędzie zrobiło się ciemno. Nagle dziewczynka usłyszała warkot silnika. Skuliła się i mocniej przytuliła swoją lalkę. Nagle dał się słyszeć pisk psa. Przestraszona schowała się pod stołem.

Dziewczynka trzęsła się ze strachu. Grzmoty, które słyszała co chwilę powodowały dreszcze na jej ciele. Każdy dźwięk wywoływał u niej palpitacje serca. Czuła się jeszcze mniejsza niż zwykle. Nagle usłyszała coś na kształt rozmowy, tylko w rzadnym ze znanych jej języków. Lęk ogarnął ją jeszcze bardziej. Kątem oka zauważyła cień za oknem. Chwilę później usłyszała trzask otwieranych drzwi. Dziewczynka poczuła się jak w pułapce. Jeszcze mocniej przytuliła swą lalkę, której bliskość dodawała otuchy. Z strachem widocznym w oczach spojrzała na drzwi do salonu. Gdzieś w niej pojawiła się iskierka nadzieji, że to może tylko rodzice. Jednak z każdą chwilą, podczas której wyczekiwała szmeru rozmów i kroków, ta iskierka gasła... W końcu to co miało przyjść, przyszło. Dwie świetliste kule. Obie wołały "Stefanio! Stefanio!" Maleńka właścicielka imienia była tak przerażona, jak przerażone są kury, gdy widzą lisa. I dokładnie tak się czuła. Jak bezbronna istota, na którą czyha drapieżnik.

Istoty podniosły Stefanię wraz z jej lalką i wyniosły przez drzwi. Wyszły na zewnątrz, gdzie ciągle trwała burza. W powietrzu unosił się zapach spalenizny. Kosmici zanieśli dziewczynkę do swojego pojazdu. Potem ruszyli. Istotka miała złe przeczucia, co do tego, co chcą jej zrobić kosmici. Kilkanaście minut później, które dla niej trwały jak wieczność, Stefania znalazła się w białym pomieszczeniu. 

- Nic się nie bój! Tu nikogo już nie ma! Jesteś bezpieczna! - powiedziała jakaś kobieta. Nagle wszystkie istoty znikły, a dziewczynka widziała jedynie panią o blond włosach. 

- Słyszysz mnie Stefanio? Jestem Krzysia, pielęgniarka. Jesteś w szpitalu. Już wołam twoich rodziców - powiedziała kobieta o miłej twarzy. Chwilę później do łóżka szpitalnego, na którym kuliła się maleńka istota podeszli jej rodzice. 

- Tak się o ciebie martwiłam! Nigdy więcej nie zostawimy cię samej! - wykrzyknęła jej mama i odetchnęła z ulgą. Zaczęła rozmawiać ze swoją córką, a pielęgniarka poprosiła jej ojca. Chwilę później stał on za szybą, a w głowie dźwięczało mu jedno słowo. "Tętniak".

_______________________________

Pisane na lekcję języka polskiego, ale Pani dwukrotnie odmówiła sprawdzenia, raz z powodu tego, że były dwie kartki, a drugi ze względu na to, że napisałam linijka pod linijką. 

Notka z okazji nowego szablonu :D (Poprzedni, mojego autorstwa, wykonany w bloggerze.)

Tytuł nie ma tu nic do rzeczy, większość się pewnie już zorientowała....

Chyba brak dedykacji... Chyba żeby ta notka była dla rose breavic. I dla wszystkich, które skomentowały NZ1.

Usiłuję naciągnąć Blackie na dodanie nowego rozdziału na S. Ale ona nie chce współpracować. Oprócz tego, błagam ją na kolanach o dodanie notki tu.