PMPM2: Rache! Nur Rache! ~Wielkanocny prezent

Dla Blackie, Andro, Drown, Raptor, Kaji, Maxa i czytelników. Wszystkiego najlepszego na święta!

– Przypomnij mi... DLACZEGO do jasnej ciasnej TU JESTEŚMY?!?! – wrzasnął Etienne. – Czy źle było nam w Stanach?!

– Po raz setny mówię ci, że, po pierwsze: Julek jest w Europie! A po drugie... W USA bylibyśmy martwi... Czekaj... Gdzieś tak od miesiąca, jak nie trzech?! – odparł mu poirytowany głos Skippera wydobywający się z krótkofalówki.

– Ale po co... – Bulgot przerwał na chwilę, skupiając całą swoją uwagę na torze. Chwilę potem padła wiązanka przekleństw znanych tylko Domińczykom. Etienne wypadł z toru podczas robienia drifftu na zakręcie.

Cała czwórka byłych wrogów ćwiczyła szybką jazdę na wyznaczonym przez siebie torze. Po uratowaniu z rąk szefostwa Skippera Bulgota, czwórka mężczyzn przeniosła się do Europy w poszukiwaniu schronienia. Przez pierwszy miesiąc ciągle przenosili się z miejsca na miejsce, ponieważ ciągle odczuwali wleczący się za nimi ogon. Na początku drugiego miesiąca go zgubili, jednak nadal co dwa dni zmieniali miejsca pobytu. Do połowy sierpnia wyszukiwali wszędzie gdzie tylko możliwe szpiegów i innych śladów pościgu. W końcu pewni, że Szefostwo zgubiło trop, osiedlili się w północno–wschodnich Niemczech, 70 kilometrów od Berlina. Znaleźli tam opuszczony kawałek drogi oraz kilka zdezelowanych budynków. Zaczęli się powoli organizować. Zaczęli budować tor, na którym ćwiczyli swoje umiejętności prowadzenia samochodów. Budowa przebiegała tak: do fragmentu 2 kilometrowego jezdni dodali 3 kilometrowy odcinek powrotny, tak zwaną polną drogę, tworząc tym samym obwód zamknięty. W lesie otaczającym drogę urządzili również strzelnicę. Co wtorek Parker i Hans (jako jedyny znał perfekcyjnie niemiecki) jeździli do Berlina i rekrutowali ludzi, oraz wynajmowali dzięki dojściom Nate najemników. Obecnie w bazie przebywało pięćdziesięciu, jednak w Berlinie działały dwie siedziby obejmujące po czterdzieścioro pięcioro osób.

Zezłoszczony Etienne wrócił na tor, a z głośnika krótkofalówki Skippera rozległo się jego narzekanie. Louis pokręcił tylko głową. Skupił się na drodze. Jesień już była widoczna... Drzewa zabarwiły się na żółto, pomarańczowo i czerwono, a pojedyncze liście opadały na ziemię. Skipper dokończył okrążenie i zjechał na dróżkę prowadzącą do parkingu przy budynku H. Ze zdziwieniem zauważył stojące tam trzy auta. Dwa z nich należały do Parkera i Hansa, którzy powinni być teraz w Berlinie. Trzeciego samochodu Louis nie poznał. Ze schowka wyciągnął pistolet i wsadził go za pasek. Odruchowo przeczesał włosy i wysiadł z auta. Udał się do swojego biura w budynku L, tam zawsze udawali się mężczyźni po powrocie. Minął dwie warty, aż doszedł do drzwi do swojego pomieszczenia.

– Ma pan gościa – powiedział tamten. – Przebywa w towarzystwie Parkera i dowódcy Hansa. – Skipper skinął głową na znak tego, że zrozumiał i z trzaskiem otworzył drzwi. Nie rozglądając się podszedł do swojego biurka, a następnie z nim zasiadł.

– Słucham – powiedział.

– Zdobyliśmy dzisiaj dziesięciu ludzi i trzech najemników. Twój gość nalega na spotkanie w cztery oczy, to my już pójdziemy! – powiedział Parker i już go i Hansa nie było.

– Nie wiem czy mnie pamiętasz... – zaczął głos skrytej jeszcze w cieniu postaci.

– Prawie dałbym się zwieść... Samochód nowy, papiery pewnie też... Tylko ta rejestracja... Kto inny mógłby mieć taką, Stello? – zapytał bezbarwnym tonem Skipper, bawiąc się piórem, jednak wypowiadając ostatnie słowo, podniósł wzrok na kobietę, która właśnie zasiadła na fotelu przed biurkiem.

– Gratuluję Lou... Tylko teraz nazywam się Lindsey. – Kobieta spojrzała na swoje paznokcie. – A ty?

– Henry... Czego tu szukasz? – przeszedł do sedna sprawy.

– Słyszałam, że szukasz zemsty... Na Julianie... – powiedziała zakładając nogę na nogę.

– Sporo nas tutaj takich... – odparł Skipper, zachowując pokerową twarz.

– Chcę was wspomóc. Ten discoman zabił mojego brata. Zasługuje na los gorszy niż śmierć – ciągnęła niezrażona.

– Co oferujesz? – zapytał po chwili ciszy Louis.

– Swoje doświadczenie w kwestii bomb i tym podobnych, oraz moją organizację w sile 300 ludzi i 50 naukowców.

– Muszę to z chłopakami przemyśleć. – Skipper wstał i podszedł do drzwi. Stella odwróciła się na krześle.

– Dobrze, teraz przejdźmy do oficjalnej części tego spotkania. Przychodzę tu w imieniu pewnego rządu... Oferują wam pomoc finansową oraz jeszcze w kilku płaszczyznach. Warunkiem jest zabicie Juliana i sabotowanie jego operacji. W wypadku "dezercji" wydadzą was Amerykanom – powiedziała Stella i przekazała mężczyźnie kartkę papieru z informacjami o pomocy udzielanej przez pewien rząd.

– Wybacz pytanie... Ale co ty właściwie robisz na co dzień? – propozycja Stelli wywarła wielkie wrażenie na Louisie.

– Pracuję w ośrodku badań nad bronią wybuchową. Wiesz... Atomówki, wodorowe i tak dalej... Rico ci nie mówił?

– Nie wspominał. Co Rząd nam da, jak pozbędziemy się Problemu?

– Wyczyści waszą kartotekę u Amerykanów. Nawet w wypadku śmierci. – Kobieta spojrzała na zegarek. – Muszę iść. Spotkam się z Hansem, on mi przekaże waszą odpowiedź. – Skipper wstał i otworzył kobiecie drzwi. Gdy został sam, opadł ciężko na fotel i oparł głowę na dłoniach. Po kilkunastu minutach zawołał resztę spiskowców. Po półgodzinie cała trójka zjawiła się w bloku L. Etienne miał śliwę pod okiem.

– A tobie co się stało? – zapytał Louis podnosząc jedną brew do góry.

– Wyzwał mnie na sparing. Stwierdził, że nie znam się na swoim zawodzie i jestem tutaj tylko z powodu tego, że znam niemiecki – Hans wyręczył w odpowiedzi Bulgota.

– Szczęście, a nie umiejętności! – warknął tamten.

– Doktorku... Przyznaj, nie spodziewałeś się po nim takiej krzepy! Popełniłeś podstawowy błąd! Podręcznikowy! Nawet taka ofiara losu, jak ty, z twoim "boksem" powinna mieć wbite do głowy "nigdy nie lekceważ przeciwnika" – wtrącił się Parker.

– Okej... Odwiedziła mnie siostra Rico... Zaoferowała swoją pomoc... A także była pośredniczką... – Skipper streścił całą rozmowę.

– Moim zdaniem powinniśmy przyjąć pomoc... To tak jak z naleśnikami. Da się jeść tylko czekoladę i tylko naleśniki, i jest to smaczne. Jednak w duecie smakują jeszcze lepiej – powiedział poważnie Hans, a Parker wybuchł śmiechem.

– Oke... Haha... Okej... – zaczął Nate. – Ja nie będę aż tak poetycki, bo nie umiem... Powiem jednak, że co dwa tysiące rąk, to nie tysiąc dwieście.

– Ładna jest – zaczął Etienne, a Skipperowi zadrgał mięsień na twarzy.  – Jak dla mnie, to może z nami być... Jakaś kobieta powinna tu być...

– Ja uprzedzam – Louis zamknął oczy. – Że to może się skończyć tak, że ona jest szpiegiem Juliana... Nie ma skrupułów przed byciem szpiegiem czy kimś takim... – Nagle Skipperowi przerwał dźwięk oznajmiający przyjście smsa. – KTO DO JASNEJ CIASNEJ MA TU TELEFON? Czy ja nic na ten temat nie mówiłem?! – wrzasnął.

– To jeszcze nie używany numer... Zna go tylko... – Parker zamarł, gdy przeczytał wiadomość. – Mają Kendrę.

Przez chwilę w pomieszczeniu panowała cisza. Nate patrzył w przestrzeń, Skipper zwiesił głowę, Etienne zamilkł, bo nie wiedział co powiedzieć. Po chwili ten ostatni podszedł do Parkera i poklepał go po plecach.

– Odbijemy ją! – powiedział Hans.

– No to nie mamy wyboru... Musimy przyjąć pomoc...

***

Porwanie Kendry spowodowało, że trzeba było jeszcze raz przemyśleć strategię... Do tej pory zakładali, że wpadną do bazy Juliana, zastrzelą wszystkich, a na koniec wysadzą budynek... Stella została powiadomiona o wszystkim już następnego dnia. Dostała pozwolenie od swoich szefów by spędzać dnie w bazie chłopaków. Do tej pory zdążyła zaprzyjaźnić się z Hansem, dać Parkerowi wypłakać... Nie wypłakać! Wyżalić! ... Dać Parkerowi wyżalić się na swoim ramieniu oraz zamienić kilka słów z Etienne. Jednak przez pięć dni, jak tu była, nie spotkała Skippera... Dzisiaj było spotkanie "zarządu" jak śmiał się niegdyś Nate. Mieli ustalić podział zadań... Spotkali się  bloku N równo w południe, po porannych ćwiczeniach.

– Co więc robimy? Ma ktoś jakiś pomysł? – zapytał bezbarwnym głosem Skipper.

– Proponuję szarżę na budynek w grupach 10 osobowych od strony każdych z drzwi... – powiedział Hans. – Co 10 minut ruszałaby grupa wsparcia. Odstęp pomiędzy szarżami na drzwi wynosiłby 3 minuty. Po dostaniu się do budynku, należałoby obstawić drzwi i wysłać cztery grupy po dziesięciu na poszukiwanie Kendry. Potem uciekłbym, a Juliana załatwił kiedy indziej.

– Dobry pomysł Hans, jednak musimy załatwić Discomana za pierwszym razem... – wtrącił Parker

– No to niech dojdzie jeszcze jedna grupa, 20 osobowa, która załatwi J. – podał pomysł Skipper.  – Ja ją poprowadzę.

– Niech tak będzie. To ja wezmę odpowiedzialność za pierwszy szturm – zgłosił się Hans.

– My z Parkerem poprowadzimy grupy poszukiwawcze – Etienne zabrał głos. Stella poderwała się z krzesła.

– A ja?! – wykrzyknęła.

– Ty będziesz zajmowała się komunikacją i ubezpieczała powrót – Tonem nie znoszącym sprzeciwu powiedział Louis.

– W co będziemy uzbrojeni? – zadał pytanie Parker...

***

– Skipper... – odezwała się kobieta. – Mam ci coś do powiedzenia...

– Jakieś nowe wiadomości? – zapytał mężczyzna, czyszcząc broń. Siedział przy biurku w swoim gabinecie. Chwilę wcześniej jego spokój zakłóciła Stella. Miała na sobie spódnicę z dużą ilością kieszeni w kolorze khaki. Na zwykły, biały t–shirt założyła kurtkę z kamuflażem.

– Nie... To jest sprawa prywatna... – powiedziała. Louis podniósł głowę znad swojej roboty i popatrzył przez chwilę na dziewczynę, po kilku sekundach spuścił wzrok.

– Czemu miałbym cię wysłuchać? Jeśli to dotyczy przeszłości… – mocno zaakcentował ostatnie słowo. – To nie mam ochoty tego słuchać.

– Skipper, bardzo cię proszę! Wysłuchaj mnie, to jest ważne! – starała się przekonać Louisa.

– Nie. Z popiołów nie ma już czego ratować. Wyjdź! – rozkazał kobiecie.

– Ale Lou! Ja naprawdę nie chciałam… - Stella spróbowała jeszcze raz przekazać to co chciała, jednak mężczyzna jej przerwał.

– Co nie chciałaś? – Prychnął. – Nie chciałaś uciec?! – krzyknął, choć zazwyczaj nie podnosił głosu na kobiety, ta za mocno go zraniła, by pozostał beznamiętny z pokerową twarzą. Spojrzał jeszcze raz na Stellę i wyszedł z pomieszczenia, zostawiając czyszczoną broń na biurku. Dziewczyna przez chwilę stała tępo wpatrując się w przestrzeń, po chwili jednak po jej policzku spłynęła łza, którą szybkim ruchem otarła. Stella również opuściła pomieszczenie.

***

Sześć lat temu... Szmat czasu, prawda? Tyle czasu minęło od ukończenia studiów przez Stellę i zakończenia pewnego etapu życia. Kobieta kochała swojego chłopaka, naprawdę bardzo mocno...

Pewnego dnia rano stała w łazience i przyglądała się testowi ciążowemu... Nie mogła uwierzyć w to co widziała. Siedem razy sprawdzała czy na pewno dwie kreseczki oznaczają ciążę... Dopiero po siedmiu minutach dotarło do niej, że jest w ciąży... Postanowiła powiedzieć to swojemu chłopakowi... To już było dla niej po egzaminach końcowych, jednak jej chłopak wraz z kimś jeszcze miał ostatnie zaliczenie. Wesoła pobiegła w podskokach przed budynek... Egzamin właśnie się zakończył, przez drzwi wychodzili egzaminatorzy, a za nimi jej chłopak. W pewnym momencie ktoś go zawołał, a on się odwrócił... Podbiegła do niego blondynka i go pocałowała... Cała radość uciekła w jednym momencie z Stelli...

– Lou...

***

– Louis… Zdaje mi się, że brakuje nam trochę ludzi – powiedział Hans wchodząc do biura Skippera. Mężczyzna oglądał właśnie w telewizji wiadomości. – Zastanawiałem się trochę nad specyfikacją – jakich ludzi, gdzie wysłać…

– I do jakich wniosków doszedłeś? – zapytał Louis, wyłączając telewizor.

– Nie brakuje nam ludzi świetnie strzelających, znających się na walce, strategów, łączników, operatorów helikopterów…

– To kogo? – Skipper nie wiedział do czego Hans zmierza.

– Bez kierowców nigdzie się nie dostaniemy… Mamy ich za mało, jak na liczbę ludzi, którą posiadamy. Jasne, niemal wszyscy mają prawko, ale nie będą oni wtedy stali w pogotowiu, a przydałoby się kilku takich świetnych kierowców, którzy mają doświadczenie w prowadzeniu samochodów wyczynowo…

– Przyjmuję twoją argumentację, ale skąd ich weźmiemy? Berlin się wypalił, tam już nikogo nie ma – ci co chcieli, już przyszli.

– Tyle co do Berlina, tyle, że w drugą stronę, leży Szczecin – miasto, powiedzmy, portowe… Sądzę, że znajdą się tam ludzie, już zadzwoniłem do kolegi, by się zorientował…

– Dobrze, pojadę tam jutro z Parkerem – ty musisz nadrobić kilka treningów i trochę godzin się przespać, bo niedługo twój dług senny wzrośnie do takich rozmiarów, że debet ci się skończy. Nie samą kawą żyje człowiek! – stwierdził Skipper. Hans przytaknął mu.

– Tak się kończą wizyty w mieście, które nigdy nie śpi.

 

***

– No mówię ci Han, że będą! – powiedziała dziewczyna do drugiej – blondynki – idącej koło niej.

– Przecież to postacie z opowiadania! – wykrzyknęła.

– Chyba wiem lepiej! W końcu ja je napisałam! – dziewczyny kontynuowały marsz do centrum handlowego Galaxy. – Powinni być na schodach awaryjnych... Swoją drogą Amerykanie mają fajne schody przeciwpożarowe, takie na zewnątrz... Nie żebym nie lubiła tych naszych w Galaxy... Choć właściwie to ich nie lubię... Są fajne tylko dla tego, że tam nigdy nikogo nie ma... To jest takie magiczne,  przebywać w miejscu, gdzie na parceli są tysiące osób, a ty jesteś odizolowana od wszystkich... Łapiesz?

– Tak, Al, łapię, w końcu też tam byłam! – Han pokręciła głową.

– Yhym, tylko pamiętaj! Nie możesz zdradzić nic ani Parkerowi, ani Skipperowi! Jeżeli Louis się dowie, sama wiesz czego, to będziemy miały problem... – Dziewczyny doszły już do nowoczesnego budynku w kolorze nie–wiem–jaki–to–ale–to–jest–odcień–czerwieni–a–może–brązu. – ... A po tym wszystkim pójdziemy do kina! Co ty na Grawitację? A może Klopsiki kontratakują? Wczoraj sprawdzałam, jeszcze lecą! – Dziewczyny weszły do centrum przez wejście od strony parkingu. Minęły windy i "wiatrołap" i weszły w drzwi tuż przed kantorem. Po chwili wspinały się już w białej klatce schodowej, po niemiłosiernie wysokich schodach. Na wysokości pierwszego piętra natknęły się na dwóch przystojnych facetów.

– Hallo! Nice to meet you! You are Nate and you are Louis?! – zapytała Al.

– Yes... – odpowiedzieli niepewnie.

– Widzisz? Mówiłam ci, że będą! – powiedziała w kierunku skamieniałej Han, a następnie zwróciła się do mężczyzn, po angielsku. – Powinniście udać się  do jednej z piwnic – podała dokładny adres. – Nie będzie tam tylu najemników ilu wam trzeba... Sami musicie poszukać reszty... Tak w ogóle Skipper to ciesz... – przerwała, ponieważ dostała kuksańca od Han.

– Sam mówiłaś, żeby nie mówić za wiele, a teraz co robisz? – powiedziała po polsku. Do Skippera i Parkera zwróciła się w języku międzynarodowym. – Miło było was poznać, my musimy już iść... – Zaciągnęła Al po schodach w górę. – Niech zapomną o nas! – powiedziała, a Al się zgodziła. I zapomnieli...

*** 

 Hans siedział przy stoliku w kantynie i zajadał się obiadem przyszykowaną przez żony kilku komandosów.

"What doesn't kill you make you stronger" – rozległo się w radiu – leciała właśnie piosenka "Stronger".

– Głupie to – powiedział. – Co cię nie zabije, to cię wzmocni? Nie... – uśmiechnął się złowieszczo. – Co cię nie zabije jest za słabe. Coś słabszego nie może rozwinąć twoich umiejętności.

– Tak uważasz? Ciekawe – powiedział Etienne, który wszedł właśnie do stołówki. – Co na obiad?

– Grochówka i kiełbasa – odparł Hans.

– Czy tylko takie jedzenie tutaj podają? – jęknął Bulgot. – Ja bym zjadł jakąś rybę...

– Ciesz się, że nie jesz zupy z kiszonej kapusty – odpowiedział Duńczyk.

– Cieszę się. Ale ja bym zjadł dobrego sera i jeszcze świeże bagietki! A do obiadu – obowiązkowo Bordeaux... Na deser krepy... – rozmarzył się Francuz. Nagle w pomieszczenie zostało oświetlone przez czerwone, urywane światło, a do środka wbiegł mężczyzna w mundurze.

– Panowie, Skipper i Parker zostali zaatakowani na autostradzie! – powiedział szybko i już go nie było. Dwaj mężczyźni spojrzeli po sobie i rzucili się biegiem w kierunku samochodów. Etienne wsiadł do samochodu od strony kierowcy, a Hans wślizgnął się z drugiej strony. Duńczyk wyciągnął ze schowka pistolety maszynowe i sprawdził magazynki. W międzyczasie Francuz odpalił silnik i ruszył, a zanim sześć czarnych SUVów. W każdym z nich siedziało czterech mężczyzn, którzy sprawdzali, czy mają odpowiednią ilość magazynków.

***

Skipper i Parker wracali ze Szczecina autostradą – udało im się załatwić kolejnych ludzi. Zgodnie stwierdzili, że są już właściwie gotowi na starcie z Julianem. Louis rozmyślał, że teraz, kiedy swoją pomoc zaoferowała im Stella, mogliby dokonać zemsty za jednym zamachem – spuszczając bombę, czy inne wybuchowe cudo – na kompleks, w którym ukrywał się Discoman. Niestety, ten lemur porwał Kendrę, a Skipperowi nie uśmiechało się zabicie też jej. Dlatego musieli to wykonać tak jak do tej pory to planowali – bardziej subtelnie.

Nagle mężczyzna dostrzegł w lusterku kilka wściekle kolorowych samochodów. Już z daleka nie wyglądały za ciekawie – widać było, że są szybkie i mają opancerzone strategiczne miejsca. Louis dał znać Parkerowi, by ten wyjął spluwy, na sygnał Nate, obrócił samochód o sto osiemdziesiąt stopni i otworzył okna, a Australijczyk zaczął strzelać. Jadąc tyłem, Skipper sięgnął ręką po krótkofalówkę, zawieszoną pod lusterkiem i nadał sygnał alarmowy. W międzyczasie kolorowe auta odpowiedziały ogniem.

– Nie damy im rady! Musimy ich zgubić i poczekać na resztę – powiedział Parker schylając się i przeładowując broń. Udało mu się wyeliminować jedno auto. Louis niemo zgodził się z kolegą i obrócił auto powrotem przodem do kierunku jazdy.

– Co z granatami? – wykrzyknął wciskając jednocześnie gaz do dechy.

– Cywile, teren jeszcze nie jest czysty – odparł Nate, strzelając przez okno do jednego z aut, które przyspieszyło i zrównało się z nimi. Trafił w koło, z którego w tempie bardzo szybkim zeszło powietrze, jednak nie zatrzymało to samochodu, które jedynie nieznacznie zwolniło. Nate przeklął pod nosem i spróbował jeszcze raz – tym razem trafił w okno i postrzelił kierowcę, który stracił panowanie nad samochodem i uderzył w barierkę i zginął razem z resztą pasażerów. Chwilę później tylna szyba ich samochodu pękła i rozprysła się na milion kawałeczków. Mężczyźni spojrzeli na siebie. Nagle Skipper jęknął, a noga zapiekła go – jeden z pocisków przebił drzwi i trafił go w lewą nogę. – Dostałeś? – wykrzyknął ze zgrozą Parker. Louis odpowiedział mu twierdząco. – Dasz radę prowadzić?

– A mam wybór? – powiedział z zaciśniętymi zębami. – Gdzie są do cholery Etienne i Hans! Jak ja ich dopadnę! – wrzasnął, odreagowując swój ból na wyzywaniu kolegów doli mściciela.

– Będą tu za dwie minuty – stwierdził Parker wychylając się do tyłu i strzelając do jadącego za nimi pościgu. Miał nadzieję, że się nie mylił – kiedy rozpoczęła się strzelanina byli około dziesięciu minut jazdy od bazy – walka trwała już pięć minut, a Nate wspaniałomyślnie dał im aż dwie minuty na reakcję. Nagle dostrzegł jadące pod prąd na ich pasie czarne SUVy i odetchnął z ulgą. Albo oznaczały ich koniec, albo ratunek.

***

– Pamiętasz to co ci mówiłem zanim przerwał nam alarm? – powiedział Hans. – „Co cię nie zabije, było za słabe”? Za chwilę zobaczymy, co należy poprawić u ludzi Julka.

Co do tego, że atakujący samochód Skippera i Nate byli „armią” ich wroga nie było wątpliwości – choć sam ubierający się na szaro – mężczyzna miał słabość do żarówiastych kolorów, a tamte auta widać było z odległości pięciu kilometrów – wręcz biły własnym blaskiem. A nikt inny tak kolorowej mafii mieć nie mógł.

– Wiesz… Zastanawiam się, czy jesteś optymistą, czy pesymistą – stwierdził Etienne.

– Powiedziałbym, że jestem realistą, jednak w dzisiejszych czasach trudno nie być pesymistą, gdy jest się realistą. Czyli jestem pesymistą, aczkolwiek widzę też pozytywy. Na przykład, jeśli to jednak nie jest za słabe, to umrzemy kolorowo.

– Żartujesz sobie? Jakie kolorowo? Ja tam naszą śmierć widzę w czerwono-czarnych barwach. Z odrobiną bieli…

– A szklanka jest do połowy pełna.

– A jaka miałaby być?

– Pusta – do połowy pusta – stwierdził Hans. – Szklanka jest do połowy pusta.

– Panowie, to jest po prostu pół szklanki napoju, a teraz bylibyście łaskawi przerwać tę pasjonującą rozmowę, bo Skipper zrzędzi, że go boli i  że już długo z nogą nie wytrzyma, aczkolwiek nie umrze, jeśli umrze, bo przeżyje by wam skopać tyłki postrzeloną nogą. To tak obcinając kilka zbędnych słów. Panie pesymisto, będzie jeszcze gorzej, panie optymisto, to są łaskotki w porównaniu z tym, co on wam zrobi – przekazał Parker przez radio.

– Szybciej już nie można, wymagania sprzętowe za wysokie masz. Jest tam jeszcze co ratować?

– Jedna sztuka wściekłego rannego, jedna sztuka zdolnego do pracy strzelca bez ran, ale jak jeszcze sobie chwilę pogadacie to ten stan szybko się zmieni. Tak więc do roboty panowie! Ci fanatycy jaskrawych kolorów sami się nie zabiją.

– To są po prostu bardzo optymistyczne kolory, ja tam nie pasuję – stwierdził Hans.

– Chyba właśnie przeciwnie, czułbyś się tam wspaniale! – zaoponował Etienne.

W międzyczasie mężczyźni zdążyli dojechać do pościgu na odległość strzału – mężczyźni z SUVów już zdążyli otworzyć ogień, także Hans szykował się do oddania kilku celnych strzałów.  Wychylił się za okno i oddał pierwszą serię – niestety połowa na darmo, a reszta trafiła karoserię, nie czyniąc samochodom większych szkód.

– Kto cię uczył strzelać tępaku?! – zaśmiał się Bulgot.

– Ty za to jesteś niesamowitym strzelcem, pozazdrościć. Masz może ochotę się zamienić?

Nie dane było im jednak dokończyć tej fascynującej rozmowy, ponieważ sytuacja na drodze diametralnie się zmieniła – jeden z ludzi czwórki towarzyszy broni trafił w kierowcę jednego z samochodów, który zginął na miejscu, a auto pozbawione kontroli trafiło w inne, na wskutek czego oba dachowały i się zapaliły. Wyglądało to jak żywcem wyjęte z filmu. Pozostałe trzy auta dostrzegły zmianę sił i ich kierowcy podkulili ogony, wykonując taktyczny odwrót.

– Gonimy ich? – zapytał jeden z kierowców czarnych SUVów.

– Nie – odezwał się Skipper. – Policja pewnie już wezwana, niech się nimi zajmą, my sami musimy zwiewać, póki mamy jeszcze szansę uniknąć kosztów naprawiania nawierzchni autostrady.

***

Po powrocie do bazy wszyscy ranni zostali opatrzeni, w tym Skipper. Oczywiście nie obyło się bez sceny – mężczyzna musiał krytykować cały świat za każdym razem, gdy zapiekło go, bo pielęgniarka przyłożyła wacik ze spirytusem do rany postrzałowej. W końcu kobieta nie wytrzymała, rzuciła wszystko w cholerę i kazała mu samemu sobie wyjąć kulę. Louis wściekł się, jednak kobieta nie słyszała już jego kolejnego ataku furii, bo opuściła pomieszczenie. Za to usłyszeli je Hans, Etienne i Nate, którzy przyszli przekonać mężczyznę, by pozwolił opatrzyć sobie ranę. Jak już łaskawie Skipper się zgodził, to kobieta ponownie odmówiła, mówiąc, że oczekuje przeprosin. Gdy tylko trzej przyjaciele mu to przekazali, ten znowu dostał napadu agresji, złorzecząc na pielęgniarki, lekarzy i służbę zdrowia. Cóż, nie miał on do czynienia z NFZ… W końcu, gdy Hans stwierdził, że jeszcze chwila, to straci on władzę w nodze, zgodził się przeprosić kobietę. Niestety noga zaczęła mu odmawiać posłuszeństwa, więc kobieta podeszła do niego sama. W końcu wyciągnęła mu kulę i zaszyła ranę. Gdy już Louis miał wychodzić, podeszła do niego i nakleiła mu na mundur naklejkę „Dzielny pacjent” powodując tym samym napad śmiechu u Nate, Hansa i Etienna oraz zgrzytanie zębami Skippera. Jak potem opowiadała, ledwo powstrzymała się przed skomentowaniem „Nie rób tak, bo skruszysz sobie zęby, a dentyści są jeszcze gorsi niż pielęgniarki”.

***

Zmęczony Louis udał się do swojego biura. Rozejrzał się po pomieszczeniu – od jego ostatniej wizyty nic się w nim nie zmieniło. Nadal ściany były betonowoszare. Pod oknem stało krzesło, a przed nim biurko, na którym panował niemiłosierny bałagan. Gdy tylko go zobaczył, jego umysł nawiedziły słowa wypowiedziane przez Hansa: „Einstein zapytał – skoro bałagan na biurku oznacza bałagan w umyśle, to co oznacza puste biurko… Puste biurko to tabula rasa. W naszym fachu każdy ma bałagan. By ukryć, jak w Pokoju Życzeń, wszystkie wyrzuty, tajemnice, smutki, sumienie. Poprzekładać je doświadczeniem. Najdalej jednak ukryć emocje. Zakopać je pod stertą bagażu, wspomnień z dzieciństwa, filmów, które się obejrzało, książek, które się przeczytało. Dokumentów, które się wypełniło. Tak jest łatwiej. Czasami jednak jakaś sterta się osunie odsłaniając to co kryje. Wtedy mamy ochotę zrzucić wszystko na podłogę i zacząć gdzieś z białą tablicą.”

Louis chciałby rozpocząć jeszcze raz, jednak nie spieszyło mu się tak bardzo. Potrząsnął głową, by odgonić od siebie te myśli i włączył telewizor. Trafił akurat na przerwę przed wiadomościami. Pooglądał więc przez chwilę reklamówki chipsów, kosiarek, mebli i kredytów. Gdy skończyła się wreszcie reklama OC, ramówkę zajął serwis informacyjny. Louis przysłuchiwał się informacją na temat wybuchających i gasnących wojen, o politykach i o bójkach w sejmie, zobaczył też aktualne sondaże, aż w końcu spiker powiedział: „Dwa dni temu uprowadzono z jej domu kobietę o imieniu Kendra. Jak do tej pory, porywacze milczeli, jednak dzisiaj w sieci pojawił się filmik z ultimatum.” Skipper zwrócił szczególną uwagę na to ogłoszenie – jego oczy otworzyły się ze strachu, gdy tylko usłyszał imię Kendry – wiedział, że została porwana, jednak to, że media się o tym dowiedziały, nie było dobre, a już wybitnie złe, było to, że Julian postawił jakieś żądania.

        

Na ekranie pojawiło się zbliżenie twarzy Kendry, z podbitym okiem i rozciętą wargą. Jej zabrudzoną twarz przecinały szlaki wytyczone przez łzy. Po chwili kamera się oddaliła, ukazując wnętrze dyskoteki. Za kobietą stał mężczyzna skrywający się pod kapeluszem.

– Macie czas do wtorku, do południa. Let’s start party! – powiedział, a po chwili wideo się skończyło.

„Policja poszukuje rodziny porwanej. Jej chłopak jest obecnie namierzany przez policję – możliwe jest, że ma coś wspólnego z tą sprawą. Jeśli ktoś z państwa zna tę kobietę, proszę dzwonić pod numer podany na ekranie. To już wszystkie wiadomości na tę chwilę!” – zakończył spiker…

***

Hans zdawał sobie sprawę, że taki obrót spraw był co najmniej niekorzystny – nie było szans na zaskoczenie Juliana. Jedyna ich szansa polegała na tym, że będą mieli przewagę liczebną.

– Możemy go jeszcze zaskoczyć – powiedział Etienne. Siedzieli we czwórkę w kantynie. Wszyscy byli osowiali, jednak najbardziej widać było to po Parkerze, z którego nieszczęście wręcz się wylewało i to w takich ilościach, że starczyłoby na obdzielenie wszystkich ludzi w Niemczech i jeszcze by zostało.

– Co? – zapytał Hans zdziwiony.

– Zaatakujmy go dzisiaj – wytłumaczył Bulgot. – W nocy, za kilka godzin.

– Bez przygotowania? Bez ludzi? Bez przewagi liczebnej?

– Nie wiemy ile on ma ludzi, bez przygotowania? To co robiliśmy przez cały ten czas? Bo ja bąków nie zbijałem!

– Ale nasz plan…

– Myślisz, że pozwoliłbym, albo Skipper, na przygotowanie tylko jednego wariantu, bez planu B? – zaśmiał się Francuz. – Okej, mogę sprawiać wrażenie głupiego, lekko podchodzącego do życia i tak dalej, ale naprawdę mam coś tutaj! – Wskazał swoją głowę.

– Skipper? – zwrócił się niepewnie do komandosa.

– Głupi nie jest. W każdym razie nie w każdym aspekcie. Posłuchajmy go.

***

Julian przypatrywał się, jak jego ludzie zmywają makijaż z kobiety. Nie był sadystą – zabił jakiegoś tam komandosa, no może nawet więcej niż jednego. Ale nie był sadystą, który znęca się nad kobietami. Oczywiście porwał ja, by gnębić jednego ze swoich wrogów. I oczywiście ona nie grała w tej grze żadnej znaczącej roli. Naprawdę. Jej porwanie było umotywowane tylko tym, że chciał zdemotywować Parkera. Żadnego wpływu na to nie miał fakt, że kobieta była piękna. Bo była. A Julian miał słabość do pięknych kobiet. Ale to nie była jego wina.

– Jeszcze raz cię pytam, podła tchórzofretko, co zamierzasz ze mną zrobić i co wyście właściwie rozsmarowali na twarzy?! – wrzasnęła nagle kobieta.

– Spokojnie, spokojne – to tylko makijaż.  Trochę cię… podrasowaliśmy. Nie bój się, wyglądasz super – powiedział.

– Co tu się dzieje?! – kobieta cały czas mówiła podniesionym tonem.

– So, la da di da di, We like to party – zanucił Julian i wyszedł z pomieszczenia.

***

 Akcja, opis właściwy

– Dlaczego to ja mam być właściwe łącznikiem? – zapytała Stella rozsiadając się wygodnie na tylnej kanapie samochodu prowadzonego przez Etienne’a.

– Czy my już tego nie przerabialiśmy? – zapytał Skipper.

– Być może tak… - powiedziała kobieta. – Ale to był inny plan.

Jechali właśnie kolumną samochodów w kierunku północnym – do bazy Juliana zostało im około dziesięciu minut jazdy. W towarzyszących im autach komandosi sprawdzali swoje bronie i ochronne ubrania – upewniali się, czy aby wszystko było na swoim miejscu. Nad nimi leciał helikopter. Za oknami panowała ciemność rozświetlana jedynie smugami światła dawanymi przez reflektory. W pewnej odległości od nich zobaczyli kompleks Julka. Umiejscowiony był on w zagłębieniu – otoczony wzgórzami stanowił kiepski obiekt do ochrony, wyposażono go jednak w nowoczesne systemy obrony, więc łatwo go zdobyć też nie było.

– Trema? – zapytał Hans.

– Jak jeszcze nigdy w życiu – odparł Skipper. Reszta się z nim zgodziła. Zaparkowali na jednym wzgórzu. Ich oddziały przyszykowały się do wymarszu.

– Pierwszy szturm – drużyny alfa – zaczynamy za piętnaście minut. Ma ona na celu rozproszenie się i zaatakowanie z wielu stron jednocześnie. Najliczniejsza grupa, pięćdziesiąt najemników. Grupa beta i gamma – szturm pięć minut po alfie. Wypuszczane są grupy po pięć osób co dwadzieścia sekund. Dowództwo – Skipper i Parker. Grupa Parkera – biegiem po Kendrę. Cel bety – Julian. Liczebność grup: po dwadzieścia pięć. Grupa Hansa w odwodzie – zarządzanie ewakuacją oraz koordynowanie działań helikoptera i mobilnych jednostek – przypomniał Etienne, który stał się głową operacji. – Więc zaczynamy!

***

Grupa alfa razem z Etienne ruszyła minutę temu. Podkradali się oni właśnie do ogrodzenia. W grupkach po czterech mieli za zadanie zrobić jak największe zamieszanie. Byli najciężej zbrojni – z założenia mieli ochraniać betę i gammę. Gdy tylko przeszli przez ogrodzenie, rozpoczęła się strzelanina. Po niespełna dwóch minutach grupa została uszczuplona o dziesięć osób, jednak straty wroga były większe – oczyszczono teren i wysadzono dwie wieże strażnicze. Kolejne dwie grupy przedostały się na teren wroga i weszły już do budynku. Dalej wszystko toczyło się bardzo szybko – wszędzie było słychać strzały i jęki rannych. Grupa Parkera przechodziła przez kolejne poziomy bez większych problemów. Naglę z krótkofalówki rozległ się głos Stelli.

– Chłopaki, z zachodniego skrzydła wybiega zgraja ludzi – chyba tam mają koszary! Odbiór! – wydobyło się z urządzenia.

– My się tym zajmiemy. Bez odbioru – odezwał się Hans. Przez następnych kilka chwil było w miarę cicho – prócz odgłosów walki i komend nie było słychać za wiele.

– Kendra jest na czwartym poziomie – powiedział głos Skippera. Dla Nate nie trzeba było więcej mówić.

***

Skipper wreszcie dotarł ze swoją drużyną do centrum dowodzenia, gdzie ukrywał się Julian. Odprawił on swoich żołnierzy i umówił się, by dali mu znać umówionym kodem, czy Kendra jest bezpieczna. Kazał też ewakuować wszystkich. Wszedł do pokoju, w którym roiło się od ekranów ukazujących co dzieje się w kompleksie. Louis odbezpieczył broń i wysilił słuch. W zlokalizowaniu Juliana przeszkadzał mu szum wentylatorów. Nagle dostrzegł jakiś ruch w kącie pomieszczenia, wycelował, jednak to co tam było już znikło za regałem.

– Witaj Skipper – powiedział Julian gdzieś zza niego. Mężczyzna odwrócił się i wystrzelił, jednak nie trafił – discoman był szybszy i zwinniejszy od niego. – Tutaj – rozległ się śmiech Julka, gdy tylko Lou się odwrócił, trafił go pocisk w brzuch. Stęknął i zwinął się w kłębek. Ubrany na szaro mężczyzna zaśmiał się diabolicznie i wyszedł z cienia, podchodząc do rannego. Skipper natychmiast to wykorzystał i uderzył prawym sierpowym przeciwnika. Ten syknął z bólu i odskoczył, jednak zaraz powrócił i wymierzył kopniaka w brzuch, którego Louis zablokował. Odsłonił jednak gardę, przez co leworęczny cios wroga trafił go prosto w skroń. Skipperowi pociemniało przed oczyma, jednak na ślepo zamachnął się i trafił w powietrze. Discoman wykorzystał niedyspozycję przeciwnika i uderzył go w ranę na brzuchu. Skipper upadł na podłogę i zwinął się z bólu.

   

***

– Przegrywacie! – zaśmiał się Julian. – Właściwie, już przegraliście – zostałeś tylko ty jeden. Malutki nielot. I nie ujdziesz stąd żywy. Nikt po ciebie już nie wróci, zostałeś sam i sam zginiesz… – pastwił się nad Skipperem. Ten wiedział, że nie ma już dla niego szans – wszyscy już opuścili budynek, zostały w nim resztki potężnej armii Juliana. Najważniejsze jednak było wykonane zadanie – Kendra była bezpieczna razem z Parkerem. Stella też była bezpieczna. Hans i Etienne – wszyscy byli bezpieczni.

Louis ledwo myślał – ból brzucha – w miejscu, gdzie trafił go Discoman niespełna trzy minuty temu, gdy jeszcze prowadzili walkę. Ponadto szwy na nodze w trakcie starcia zostały zerwane i też mu dokuczały. Mężczyzna pochwycił myśl, że jego bliscy są bezpieczni.

– Wiesz… - powiedział z trudnością. – Zabiłeś moją drużynę… - wypowiedzenie tego zdania sprawiło mu trudność – zanosił się krwawym kaszlem, który nie pomagał mu w mówieniu. – Od tego, khekhe, czasu… Liczy się dla mnie… Rache… Zemsta… To… Jest… Moja… Zemsta – mówiąc to, wyciągnął z kieszeni pilota. Uśmiechnął się. – Żegnaj! – powiedział.

– Nie! – zaczął protestować Julian, jednak było już za późno – Skipper nacisnął przycisk. Jego zemsta się dopełniła.

***

Stella patrzyła jak kompleks budynków, w których swoją siedzibę miał Julian, wybucha.

– Odszedł tak, jak chciał, spektakularnie… - powiedział do niej Hans i objął ją ramieniem.

– Z fajerwerkami… - Kobieta uśmiechnęła się przez łzy, a po chwili odwróciła się od ognistego pejzażu i wtuliła się w Hansa.

– Co chciałaś mu wtedy powiedzieć? – zapytał mężczyzna – widział ją, jak wychodziła z zaczerwienionymi oczami od Skippera z gabinetu. Kobieta milczała.

– Teraz powiem: „Synku, twój tata nie żyje…”

  ______________________________________

Oto koniec PMPM. Pisany baaaardzo długi czas. Pół roku. Teksty do czerwonych gwiazdek napisane zostały na jesieni, reszta w kwietniu. Sceny rozpoczynające się gwiazdkami na żółtym tle zostały przepisane.

Cóż, mam nadzieję, że podobała Wam się ta przygoda z PMPM. I że ktoś coś jeszcze pamięta :D

Później dopiszę coś jeszcze, na razie nie mam czasu - tylko tyle, żeby opublikować.

Sceny usunięte i zmienione:

Scena rozmowy została przepisana na nowo. Ta mi się… Nie podobała, bardziej niż inne pisane na jesieni. Bo to jest właśnie jedna z jesiennych scen.

***

Gdy skończyli obrady, a Nate, Eitienne i Hans wyszli, Stella stanęła na przeciwko Louisa.

– Hmm... Muszę ci coś ważnego powiedzieć... – zaczęła niepewnie.

– Tak? – zapytał lakonicznie Skipper.

– Bo wtedy... No wiesz... Ja nie chciałam...

– Mhm – powiedział Louis. – Nie chciałaś uciec... – Kobieta stała i patrzyła jak mężczyzna wychodzi.

***

Ta scena również została przepisana – brakowało mi w niej wszystkiego – była taka nijaka. Uważam, że obecna nie jest genialna, ale podoba mi się bardziej – ma więcej sensu. Jesienna.

***

– Louis, potrzebujemy jeszcze dwudziestu ludzi... Bo część z tych, których mamy nie ma odpowiedniego wykształcenia by obsługiwać się bronią – powiedział Hans pewnego dnia. – W Berlinie już tylu nie znajdziemy... Nie za naszą stawkę. Proponuję pojechać do Szczecina w Polsce... To nie jest daleko... Tyle co stąd do Berlina.

– Hm...  Można spróbować,  pojadę z Parkerem jutro...

***

Scena, która nie pojawia się nigdzie w tekście, napisana jako swego rodzaju dodatek. Co by było gdyby Skipperowy detonator nie zadziałał. No cóż, pogrzeb też byśmy mieli. Tym razem kawałek kwietniowy.

***

– I co dalej? – zapytał zaskoczony Julian – nic się nie wydarzyło. Skipper podniósł się z podłogi i zaczął uderzać otwartą dłonią w detonator.

– Co tu się dzieje? – rzucił w kierunku asystenta reżysera.

– Spokojnie panowie, to była tylko próba, powtórzcie tę scenę – wtrącił się reżyser i krzyknął do sekretarki, by przeprowadziła kasting na nowego asystenta, bo ten zginął pod morderczym spojrzeniem Skippera.