Pechowy Oddział Psychopatów Na Pełen Etat - Rozdział I

Ja żyjęęęę!

Taa, wzięłam się za siebie. Rozdział ma ponad 1400 wyrazów, więc nie jest źle.

A, i zapomniałabym - dedykuję go Maxowi xD

Niedługo dołączymy do biednego Juliana, pomyślał James, gdy po raz kolejny o kilka centymetrów rozminęli się ze śmiercią (która, nawiasem mówiąc, jeździ ciężarówką). Postanowił wreszcie zadać dręczące go od bardzo długiego czasu pytanie.

- Szefie.. – zaczął, aby natychmiast przerwać i wgapić się z przerażeniem w białego Mercedesa, którego właśnie wyprzedzili, równocześnie prawie lądując pod nadjeżdżającym z naprzeciwka autobusem.

- Tak, Szeregowy? – zapytał leniwie Skipper.

- Dlaczego zawsze Kowalski prowadzi? – wykrztusił szybko chłopak, wpijając ręce w oparcie fotela szefa i spowiadając się pośpiesznie ze wszystkich pamiętanych w tej chwili grzechów.

- Bo ja stawiam na szybkość – rzekł krótko dowódca, nawet się nie oglądając, Kowalski natomiast prychnął rozbawiony i niedbale wyprzedził kolejny samochód.

- A ja zamierzam dożyć następnego dnia! – krzyknął James.

Przewidywany czas dojazdu: trzy minuty. Rzecz jasna przy wyeliminowaniu czynnika drażniącego.

- Szeregowy, byłbyś tak uprzejmy i się zamknął? – zapytał chłodno Ben. Oczami wyobraźni ujrzał oburzoną minę młodego.

- Ale..

- Nie rozpraszajcie kierowcy, Szeregowy! – odezwał się Larsen.

- Tak jest, szefie – mruknął ponuro Private i nic już nie mówił.

- Czekaliśmy na panów – powitał ich patolog, po czym urwał, wpatrując się dziwnym wzrokiem w Kowalskiego.

- Tak? – ponaglił lekarza Skipper, mocno zniecierpliwiony samym faktem, iż musieli w ogóle oglądać zwłoki Juliana. Mężczyzna oderwał wreszcie wzrok od stratega i zwrócił się do dowódcy.

- Dostał w twarz cały magazynek pistoletu maszynowego..

- Nie zamierzamy tego oglądać – rzekł stanowczo Larsen, a najmłodszy członek oddziału odetchnął z ulgą, Rico natomiast wydał z siebie jęk zawodu. Patolog spojrzał na niego ukradkiem i podszedł do jednego ze stołów, na którym leżało nakryte zielonkawą płachtą ciało.

Po twarzy już go nikt nie pozna, pomyślał dowódca. Ale w Nowym Jorku nie może być zbyt wielu albinosów.

- Niech pan pokaże jego rękę – powiedział stanowczo. Lekarz z lekkim zaskoczeniem odkrył brzeg materiału, odsłaniając szczupłą, bladą rękę trupa. Zdecydowanie zbyt bladą, jak na przeciętnego człowieka. Dowódca oddziału obejrzał się na swoich podkomendnych. Rico miał na twarzy niepokojący półuśmiech, Szeregowy wyglądał, jakby miał za chwilę zwrócić śniadanie, Kowalski natomiast był chłodny i opanowany jak zwykle, jedynie bystrym wzrokiem jasnych oczu lustrując dłoń zabitego. Larsen spojrzał patologowi w oczy.

- To on – oświadczył pewnie, po czym odwrócił się i ruszył w stronę drzwi.

Przynajmniej jedną sprawę sobie wyjaśniliśmy. Nareszcie skończą się te całonocne imprezy, myślał z niezbyt adekwatną do obecnej sytuacji radością. Podkomendni podążyli za nim; Rico nucił pod nosem którąś z piosenek Eminema.

Gdy wyszli ze szpitala, Skipper dostrzegł kątem oka, jak Kowalski poprawia szalik, patrząc przed siebie niezbyt przytomnym wzrokiem. No pewnie, przemknęło mu przez głowę i rozdrażniony zastąpił strategowi drogę.

- Co znowu? – zapytał ostro. Ben przystanął, mrużąc oczy.

- O co szefowi chodzi? – Spróbował wyminąć Larsena, ten jednak był uparty.

- Wiecie coś, czego nie wiem ja.

-Doprawdy? Wielka mi odmiana – parsknął Polak i korzystając z oburzenia szefa, przeszedł obok niego. Skipper odetchnął głęboko, słysząc za sobą głośny trzask drzwi BMW X6.

Nienawidzę go.

Wsiadł do samochodu i obejrzał się na Jamesa, zapinającego pas i gapiącego się w podłogę. Chłopak ma za słabe nerwy do tej roboty, pomyślał półświadomie. Silnik crossovera zamruczał zachęcająco, Kowalski przeciągnął się i potrząsnął głową. Skipper patrzył na niego spode łba, gdy wjeżdżali na Broadway.

- Kowalski, co jest nie tak? – spróbował znowu, tym razem nieco uprzejmiej. Strateg zerknął na niego z ukosa i westchnął.

- To nie Julian – rzekł beznamiętnie, a po chwili aż się sprężył, gdy cała pozostała trójka wrzasnęła „Co?!”. Dysząc ciężko, skierował samochód z powrotem na właściwy pas i morderczym wzrokiem spojrzał w lusterko wsteczne. – To chyba oczywiste – warknął z irytacją, próbując uspokoić rozszalałe bicie serca.

- Nie dla wszystkich – powiedział bardzo szczerze Rico. Kowalski wywrócił oczami.

- Wiesz, nie chciałbym obrażać twojej inteligencji, więc..

- Obrażaj  śmiało – Rico wychylił się do przodu, a Szeregowy poszedł w jego ślady, Skipper natomiast uśmiechnął się mściwie. Strateg wydał z siebie dźwięk przypominający warczenie i nerwowo przyspieszył, aby zdążyć na zielonym świetle. Nie zdążył, jednak wcale się tym nie przejął, tak samo jak oburzonym rykiem klaksonu srebrnego Passata.

- No dalej – ponaglił go oddziałowy dywersant, a Ben zaklął wściekle po niemiecku, aż Szeregowy skulił się na siedzeniu.

- Mam do czynienia ze skończonymi kretynami czy niedorozwojami?! – wrzasnął, hamując ostro przed siedzibą oddziału na Central Park Street. Nie wyjmując kluczy ze stacyjki wysiadł, kopniakiem otworzył drzwi do kamienicy, ściągając na siebie wzrok jakiegoś przechodnia, i zniknął na ciemnej klatce schodowej.

Jak dziecko z autyzmem, pomyślał z niedowierzaniem Skipper.

Kowalski nie odezwał się ani słowem przez następne dwie godziny. Gdyby Skipper go nie znał, mógłby uznać, że zasnął. Zgrzyt metalu o metal rozlegał się w całej bazie, bez najmniejszego oporu ze strony dziwnie przygnębionego Jamesa. Skipper rzucił młodemu karty, chłopak chwycił je niemrawo i zaczął przekładać z ręki do ręki.

Dlaczego nie mogę mieć normalnych podwładnych?

- Szeregowy, coś nie tak? – zapytał najłagodniej, jak tylko umiał. Anglik otrząsnął się i spojrzał na niego ponuro. Wyprostował się na krześle i przygładził włosy; gest ten bardzo denerwował szefa oddziału.

- Nie, jest dobrze – mruknął. Skipper przechylił głowę, mając zamiar drążyć ten temat, ale przerwało mu donośne pukanie do drzwi. Odwrócił się błyskawicznie na krześle, siedzący w kącie Rico poderwał głowę. Zanim dowódca zdążył choćby zastanowić się nad samym faktem, że ktoś ich odwiedza, nie mówiąc już o podejrzeniach, kto to mógł być, odezwał się Kowalski.

- Marlena chce się dowiedzieć czegoś na temat Juliana – rzekł sennie, nie otwierając oczu, i podłożył rękę pod głowę. Nie tylko ona, chciał powiedzieć Skipper, lecz w porę ugryzł się w język.

- Rico, otwórzcie jej – rzucił beznamiętnie, kładąc karty na półce pod stołem. Psychopata oparł miecz o ścianę, wstał niechętnie i otworzył zmasakrowane drzwi. Około trzydziestoletnia, brązowowłosa kobieta, ubrana w staromodną kremową kurtkę wpadła do bazy i natychmiast doskoczyła do Larsena, chwytając go za ramiona.

- Czy to prawda, że Julian nie żyje? – zapytała ze zgrozą w bursztynowych oczach. Skipper odepchnął ją delikatnie i odchrząknął.

- Tak – orzekł stanowczo.

- Nie – powiedział równocześnie z nim strateg. Larsen przymknął oczy, wypuszczając ze świstem powietrze przez zaciśnięte zęby. Marlena obejrzała się, a dostrzegłszy wylegującego się na kanapie i patrzącego na nią znudzonym wzrokiem Polaka, podeszła do niego, nerwowym ruchem odgarniając sięgające ramion włosy za uszy.

- Skąd wiesz? – spytała. Ben splótł długie palce na brzuchu i wpatrzył się w sufit.

- Trup był podrzucony, Julian jest cały i zdrowy, przetrzymywany.. – Zamknął oczy, wstrzymując oddech. - ..w jednej z pięciu.. – Skrzywił się. - ..nie, jednej z trzech możliwych lokalizacji. Pierwszą z nich jest..

- Podrzucony? – przerwał mu Skipper, wstając. Ben otworzył oczy i spojrzał na niego z politowaniem. – Jak to podrzucony? Kto to jest? W Nowym Jorku jest tylko jeden albinos..

- Teraz już tak – zauważył Kowalski. – A więc, jak mówiłem, pierwszą z..

- Kim jest ten zabity? – podniósł głos dowódca. Strateg westchnął ciężko i usiadł tak gwałtownie, że Marlena cofnęła się o krok.

- Niech szef pomyśli, to naprawdę nie boli – powiedział żałośnie, wpijając dłonie we włosy i patrząc na szefa wzrokiem zbitego psa. Dowódca uniósł brwi i uśmiechnął się krzywo.

- Mimo wszystko prosiłbym o rozjaśnienie nam sytuacji – rzekł. Marlena przytaknęła mu ruchem głowy, znów poprawiając włosy, a Rico oderwał się na moment od ostrzenia katany. Szeregowy gdzieś zniknął. Kowalski powiódł po wszystkich zrezygnowanym wzrokiem, po czym jęknął przeciągle i znów runął na plecy.

- Michael Bones, diler narkotyków, niedawno skończył odsiadkę, pracował dla Blowhole’a. Niewykluczone, że powiedział za dużo, więc Blowhole musiał się go pozbyć. Skąd to wiem? – zadał sam sobie pytanie, uprzedzając w tym Marlenę. – Wbrew temu, co sądzi Skipper.. – Posłał mu przeciągłe spojrzenie. - ..nie zmarnowałem ostatnich pięciu lat życia.

- Ale skąd wiesz, że to ten Bones? – spytała Marlena, zakładając ręce i patrząc na niego sceptycznie. Szef spojrzał na niego w podobny sposób. Kowalski przekręcił lekko głowę, czekając na nie wiadomo co.

- Nie przyglądał się szef? – podsunął cicho. Skipper zmarszczył brwi, zastanawiając się, co przeoczył tym razem. Na szczęście Polak nie kazał mu długo czekać na odpowiedź. – Jego paznokcie.

- Paznokcie? – prychnęła Marlena, udając rozbawienie, szybko jednak spoważniała, zgromiona wzrokiem obydwu komandosów. Skipper wolał nie zdradzać, że sam nie rozumie, co to ma do rzeczy.

- Połamane, a palce pokaleczone, spędził sporo czasu w niezbyt przyjemnym miejscu, niewykluczone, że pod nielichą presją, naturalnym odruchem są próby wydostania się wszelkimi możliwymi środkami – wyłożył im to strateg. Marlena pokiwała głową z mocno zaskoczoną miną, Larsen zaś zadał jedyne wydające się w tej chwili sensownym pytanie.

- Gdzie jest teraz Julian?

To zdecydowanie nie było dobre pytanie. Strateg sprężył się, wydał z siebie dźwięk pośredni między jękiem i warknięciem i przetoczył się na bok.