Zhumanizowane PoM -- miniaturki autorstwa Czułkoraptora

Hejka?!

Wypadałoby się przywitać... ale nie mam talentu do przywitań, więc może ocenicie mnie po tym, co zamieszczę poniżej, czyli moich opowiadaniach tworach.
Tak, jest to humanizacja.
Możliwe zapożyczenia z "Druciarza, krawca, żołnierza, szpiega" i paru innych thrillerów.

I. Kolacja

- Chłopaki, co chcecie na kolację? – zapytał Szeregowy, wychylając się z kuchni. Nie uzyskał odpowiedzi ani od Skippera, siedzącego przy stole i sortującego karty do pokera, ani od Rico, ostrzącego swoją ulubioną katanę, ani tym bardziej od Kowalskiego, który jak runął na kanapę dwie godziny temu w butach i płaszczu, tak został. Było to z pewnością jednym z jego dziwactw; potrafił leżeć tak niewiarygodnie długi czas, wpatrując się jasnymi oczami w sufit i nie dając żadnych oznak życia. Podobnie teraz; gdyby nie powolny, wskazujący na pełne zrelaksowanie oddech Bena, można by go uznać za martwego.
- Szefie?.. – mruknął błagalnie James. Skipper odłożył z namaszczeniem starannie poskładane karty.
- Jem, co mi dają, zapytaj Rico – rzekł od niechcenia. Psychopata podniósł wzrok znad miecza.
- Ryby? – spytał swoim ochrypłym głosem. Szeregowy zniknął w kuchni, a za chwilę wrócił.
- Mamy na składzie. Szefie, mogą być ryby?
- Jak mówiłem, jem, co mi dają.
- Kowalski?
- Hm? – Zapytany otrząsnął się lekko i spojrzał niechętnie na młodzika.
- Kolacja.. ryby.. – podsunął Rico, znowu biorąc się za katanę.
- Aha.. nie fatyguj się, nie jestem głodny – stwierdził i na nowo wpatrzył się w sufit.
- Nie jesteś głodny?! – zawołał zszokowany Szeregowy. – Nic nie jadłeś od szóstej rano!
- Widocznie mam wolną przemianę materii.
- Dajcie mu spokój, Szeregowy, każdy ma swoje dziwactwa.
- Żeby to tylko jedno.. – mruknął pod nosem James.


II. Boże, ześlij jakieś morderstwo

Poobijany telefon Kowalskiego odezwał się po raz kolejny. Zrezygnowany rudzielec w końcu musiał po niego sięgnąć.

- Taa?

- Co za „taa”? Gdzie jesteście, Kowalski?

- U siebie, szefie – mruknął Polak, zakładając nogę na nogę.

- Więc się zbierajcie z MOJEJ kanapy i natychmiast przyjdźcie do Juliana.

- Niby po co?

- Bo jest sprawa, Kowalski.

- Morderstwo?

- Co takiego?! Nie, Julian nadal żyje – rzekł szef, po czym dodał ciszej, jednak Ben i tak to usłyszał. – I wielka szkoda. Kolejna kradzież.

- Nuda.

- Nie „nuda”, tylko sprawa. Macie tutaj być za dziesięć minut – Nie czekając na odpowiedź, szef się rozłączył. Kowalski rzucił telefon na podłogę i westchnął głęboko.

- Boże, błagam, ześlij wreszcie jakieś morderstwo...

III. Postępy

- Więc, podsumowując panowie, co mamy? – zapytał Skipper, siląc się na optymizm, kiedy już cały oddział znalazł się w głównym pomieszczeniu bazy.

- Nic nie mamy – odpowiedział beznamiętnie Kowalski, zamykając za sobą drzwi, po czym nie zdejmując nawet butów zwalił się ciężko na śnieżnobiałą kanapę.

- Hej, Kowalski! Won z butami z mojej kanapy!

- „Szefa” kanapy? – spytał rudzielec, mrużąc oczy.

- Tak, mojej! Kupionej za moje własne pieniądze.

- A nie było tak, że robiliśmy zrzutę po..

- Szeregowy, zamknijcie się.

- Tak jest – mruknął ponuro James i zamilkł.

- Wracając do tematu. Co mamy, ale tak na serio.

- Nic, szefie – powtórzył uparcie Ben, podkładając ręce pod głowę i gapiąc się tępo w sufit. – Carrie Johnson to fałszywy trop. Ta cała Sarah też nic nie wie. Policja, co jest typowe, zawaliła sprawę. Od Juliana nic więcej nie wyciągniemy.

- Jesteśmy w dupie – stwierdził bez ogródek Rico.

- Tak bym tego nie ujął.

- Ale ja tak to ujmuję.

- Spokój! – warknął Skipper, nie czekając, aż Parra i Kowalski rozpętają piekło.

- Swoją drogą jest to bardzo..

- Kowalski! – krzyknęła naraz cała pozostała trójka, w mig uciszając Polaka. Ten spojrzał na nich urażony, po czym przetoczył się na bok, pokazując im plecy.

- Radźcie sobie beze mnie – powiedział tak cicho, że nikt poza nim tego nie usłyszał.

- Wiemy tylko tyle, że zgarnęli Julianowi całą broń, jaką posiadał.

- Mało tego było – jęknął zawiedziony Rico.

- Tak, mało, ale zawsze coś. Potem zwiali i nikt ich nie widział. Jakby wyszli i rozpłynęli się w powietrzu. Kowalski, co wy na to? – Szef rzucił pełne nadziei spojrzenie na kanapę, ale leżący na niej nawet nie drgnął. – Kowalski, wy i ta wasza psychika...

IV. Przedawkowanie

Mężczyzna odsłonił płachtę przykrywającą trupa. Przyłożył ostrze do mostka nieboszczyka i rzucił okiem na jego twarz. Gdy uświadomił sobie, że patrzy na niego para całkowicie żywych i przytomnych, bursztynowych w szpitalnym oświetleniu oczu, upuścił skalpel. Mężczyzna usiadł nieco niezdarnie i uśmiechnął się przepraszająco.

- Chyba należą się wyjaśnienia – zaczął czystym, głębokim głosem. Patolog cofnął się o krok. – Nie jestem martwy – uśmiechnął się szeroko rudzielec, zaraz jednak zmrużył jasne oczy. – A na marginesie, to powinien pan zacząć cięcie o centymetr niżej, czego oni was uczą na tej medycynie? – To było już za wiele dla lekarza, który zrobił jeszcze jeden krok do tyłu i runął na podłogę.

Później.

- Kowalski, żebym was już NIGDY nie musiał wyciągać z kostnicy i anulować waszego aktu zgonu, NIGDY, rozumiecie?! – pieklił się Skipper, gdy razem ze strategiem wracali piechotą do bazy.

- Tak, szefie – mruknął Ben, powstrzymując ironiczny uśmiech.

- Jakim cudem ten patolog nie zszedł na zawał?

- Przyjmował leki nasercowe? – prychnął Polak, jednak na widok miny dowódcy natychmiast spokorniał. – I o co tyle zamieszania, przedawkowałem rododendron i tyle...

- I właśnie o tym cały czas mówię, Kowalski!

V. Kierowca

Ludzie postronni, patrząc na oddział Skippera, widzieli jedynie stanowczego weterana, rudzielca z wschodnioeuropejskim akcentem, rozmarzonego młodzika i potencjalnego psychopatę.

Nie widzieli wielokrotnych morderców.

Ani tajnych agentów.

Ani szalonego kierowcy.

- Zwolnij! – pisnęła Marlena, zasłaniając rękami oczy. – Zwolnij, błagam, błagam, błagam, błagam BYŁO CZERWONE! – wrzasnęła zbulwersowana.

- Szef kazał się spieszyć – padła chłodna odpowiedź

- Ale bez prze.. ZWOLNIJ! – krzyknęła znowu, modląc się, aby nie skończyła tak żałośnie. Po chwili wyrwał jej się rozpaczliwy pisk, gdy czarny samochód o centymetry minął się z autobusem. – Miał pierwszeństwo! – oburzyła się, a zirytowany kierowca ostro wyprzedził białego Mercedesa, zjeżdżając z powrotem na prawy pas w ostatniej sekundzie przed czołowym zderzeniem z ciężarówką.

- Jesteś pieprzonym szaleńcem! – wrzasnęła, gdy już odzyskała mowę.

- Punktualnym – poprawił ją od niechcenia mężczyzna, omal nie taranując wyjeżdżającego z bocznej uliczki skutera. Gdy dojechali pod siedzibę oddziału, zahamował tak gwałtownie, że Marlena cudem tylko nie wyleciała przez przednią szybę.

- Nie tak ostro! – wybełkotała, kuląc się. Drzwi kamienicy otworzyły się i stanął w nich wyraźnie usatysfakcjonowany Skipper.

- Na czas, jak zwykle zresztą! – uśmiechnął się. Marlena wyprostowała się, drżąc jak w febrze, i napotkała zimne spojrzenie jasnostalowych oczu Kowalskiego.

- Jeszcze jedno słowo na temat mojej jazdy, a pokażę ci, co znaczy „ostre hamowanie” – powiedział beznamiętnie, wysiadł, po czym eleganckim, iście dżentelmeńskim gestem otworzył jej drzwi.

Wow, teraz zauważyłam, że jest ich równo pięć.

No więc.. co mogę jeszcze rzec.. komentujcie, ludzie?

Sayonara!