PPMPMRNRMDŁW - Prequel Pingwiniej Masakry Piłą Mechaniczną: Rache! Nur Rache!: Miejski Detonator Ładunków Wybuchowych

 Bądź

Prequel Drugiej Części Części Drugiej Pingwiniej Masakry Piłą Mechaniczną - Rache! Nur Rache! - Miejski Detonator Ładunków Wybuchowych. (PDCCDPMPMRNRMDŁW).

Tak to jest jak się pisze długie nazwy... (Działam charytatywnie - wyrabiam tytuły za siebie i Maxa! I jeszcze dostaję zwrot nadpłaconego podatku :D).

Nie przedłużając, zapraszam do czytania :D Można czytać to jako osobną treść, bądź wcale :D Na żadne pytania nie odpowiadam.

Miejski detonator ładunków wybuchowych

Stellę obudził hałas. Przecierając oczy i ziewając, wstała z łóżka, zdeterminowana do znalezienia sprawcy nagłej pobudki. Wczorajszego dnia późno wróciła z randki, dlatego poranna pobudka była jej tak w niesmak. Zanim wyszła ze swojego pokoju, zerknęła w lustro. 

Stella miała dwadzieścia lat. Była wysoka i chuda. Jej brązowe włosy były gęste, długie i trudne do ułożenia. Oczy miała czekoladowe, lekko skośne. Usta pełne, czerwone i duże. Obecnie ubrana była w różową piżamę w króliczki, którą dostała od swojego chłopaka – mistrza dawania nieudanych prezentów. Na odsłoniętym fragmencie ręki można było zobaczyć dwa żółte siniaki – pamiątki po ostatnim treningu.

Gdy przeszła przez próg, wyczuła woń spalenizny. Przyspieszyła kroku, idąc w kierunku pokoju brata. Kiedy do niego weszła, machając ręką, by odgonić dym, zauważyła brata z uśmiechem na twarzy dogaszającego gaśnicą tlące się papiery na biurku.

– Miałeś beze mnie nie kończyć! – wykrzyknęła oskarżającym tonem. Stella wraz z bratem robiła projekt na studia – zdalny detonator. Pewnie wielu to zdziwi – tyle detonatorów już na świecie istnieje, po co kolejny? Jednak ten był inny… Nie było potrzeby wciskania żadnego guzika – prostą komendą, wydawaną przez mózg osoby sterującej można było odpalić ładunek. Tak w teorii. W praktyce było gorzej. Mieli już opracowany zapalnik i czip do mózgu, jednak wciąż nie rozwiązali problemu zwiększenia zasięgu. Obecnie działał on na 100 metrów, co powodowało, że odpalenie tego ładunku byłoby samobójczą misją.

– Spałaś, czas nas goni! – Wiele osób miało czasami problemy ze zrozumieniem Rico – brata Stelli. Wypowiadał się on bardzo lakonicznie, czasami wręcz półsłówkami. Stella i Rico byli bliźniakami dwujajowymi, obecnie kształcili się na komandosów. Zapewne nikomu na myśl by nie przyszło, że istnieje coś takiego jak studia komandosów. Taka instytucja jednak istniała, ba!, dostępne były różne kierunki! Ona i Rico wybrali ten kształcący z dziedziny wyrobu broni, ładunków wybuchowych. Jej chłopak, również komandos, wybrał zarządzanie ludźmi, Kowalski – przyjaciel Rico – uczęszczał na kierunek wynalazczość. 

– Goni tak jak i innych, zostały nam jeszcze dwa tygodnie, co oznacza, że mamy tydzień na znalezienie rozwiązania naszego problemu, a potem tydzień na napisanie programu szkolenia komandosa do używania czipa i przeprowadzenie go! – Racjonalność Stelli była tylko pozorem. Tak naprawdę równie mocno co brat lubiła przeprowadzać eksplozje i też nie mogła się doczekać, by wypróbować wreszcie wynalazek. Po krótkiej naradzie, oboje wybrali się do sąsiedniego mieszkania, w którym mieszkał Kowalski i chłopak Stelli, by razem zjeść śniadanie.

– Kowalski, jak tam twój wynalazek? – zapytała uprzejmie Stella.

– Który? – odpowiedział pytaniem wynalazca, przy okazji opluwając stół sałatą.

– Opowiedz jej o toalecie w pigułce – zaśmiał się chłopak dziewczyny.

– Bardzo śmieszne… Toaleta w pigułce… Haha… W każdym razie chodzi o kostkę rozmiarów jeden centymetr na jeden centymetr, na jeden centymetr. Ściska się ją i rzuca na ziemię. Tam rośnie ona do rozmiarów przenośnej toalety – toi toiki. Załatwiasz się, a następnie klikasz przycisk rozkładu… – Nagle Kowalskiemu przerwał dzwonek telefonu. Wynalazca przeprosił i poszedł odebrać rozmowę. Nagle dziewczynę olśniło.

– Rico, idziemy! Do przesyłania dalej sygnału można wykorzystać kable telefoniczne i nadajniki komórkowe! – bliźnięta wybiegły do swojego mieszkania i zabrały się do pracy.

Dwa tygodnie później mieli wszystko gotowe. Swój wynalazek udoskonalili jeszcze o kilka zabezpieczeń przed przejęciem przez wroga. Między innymi czip monitorował funkcje życiowe noszącego i jeśli ten umarł, urządzenie automatycznie odpalało ładunek.

W dniu prezentacji swojej pracy, bliźnięta były bardzo podekscytowane. Jeśli zaliczyłyby ten projekt, dostałyby się na ostatni rok studiów. Spowodowałoby to, że szybciej mogliby zacząć wykonywać zawód. Punktualnie o godzinie 12 stawili się na poligonie. Komisja już na nich czekała.

– Wybraliście sobie za temat stworzenie miejskiego detonatora ładunków wybuchowych. Podajcie proszę ograniczenia jakie on posiada – padło pierwsze pytanie.

– Odległość może być dowolna, do stu metrów nie ma żadnych ograniczeń. W wypadku dalszych odległości w obu miejscach musi być zasięg telefoniczny. Albo telefonii komórkowej, albo telefonów satelitarnych. Sam telefon nie jest potrzebny – czip wystarcza – odpowiedziała Stella.

– Czy potrzeba do detonatora jakiegoś specjalnego ładunku? Czy ładunek da się rozbroić? W jaki sposób? – niska kobieta o siwych włosach zadała to pytanie – Rico rozpoznał w niej przewodniczącą katedry zajmującej się badaniem substancji wybuchowych.

– Może być on z dowolnego materiału, ale powinien posiadać zaprojektowane przez nas zapalniki. Taki ładunek da się rozbroić, jak każdy inny. Posiada on jednak cztery osobne zapalniki, z czego jeden ukryty jest w samym środku i bardzo trudno się do niego dostać. Możliwe jest także zakłócenie sygnału – padła odpowiedź.

– Czy każdy kto posiądzie czip jest w stanie go używać? – zapytał mężczyzna – dziekan wydział.

– Nie. Do używania czipu potrzebne jest przeszkolenie, w innym wypadku nawet jedna niekontrolowana myśl o ładunku może go zdetonować.

– Jak rozumiem jesteście w stanie zaprezentować nam detonację. Odpowiedzi okazały się satysfakcjonujące, dlatego jeśli uda wam się odpalić dziesięć na dziesięć ładunków przejdziecie na ostatni rok studiów. Jeśli będzie to inna liczba, od dziewięciu do pięciu, przechodzicie tylko na następny rok. Cztery i trzy oznaczają, że powtarzacie ten, zaś dwa, jeden bądź zero oznaczają, że nie zdaliście i zostajecie wyrzuceni ze studiów. Zaczynajcie! – powiedziała po krótkiej naradzie komisji czwarta członkini. Stella i Rico umieścili dziesięć ładunków na różnych odległościach. Najpierw Stella odpaliła pierwszy ładunek, potem Rico, potem znowu dziewczyna, chłopak i tak doszli do ostatnich ładunków. Głęboko odetchnęli, od tego czy im się uda, zależała ich przyszłość. Stelli się udało, po chwili Rico również odpalił swój. Radości nie było końca...

____________________________________________________

To tyle :D Dzisiaj krótko :D Przed PMPMRNR będzie jeszcze prawdopodobnie jakiś tekst :D Ale to zobaczymy :D

Muszę lecieć na próbę... 

Finite

PS

Dedykacja dla Blackie :D Powodzenia w geografii :D Oraz dla MB (wybacz.... Zapomniałam nazwy xD) za próbowanie wymówienia skrótu xD