Pingwinia Masakra Piłą Mechaniczną 2: Rache (1/2)

 Pingwinia Masakra Piłą Mechaniczną 2: Rache

Część pierwsza

 

Dużo Parkera, dużo Skippera, trochę mniej Hansa, jeszcze mniej Bulgota... I rozróby lekkie! To wszystko poniżej!

Dedykacja dla całej załogi - Maxa, Blackie, Andromedy, a w szczególności dla Drowned in the sky - której jako jedynej nie powiedziałam, że dzisiaj publikuję akurat to. I niech wszyscy wiedzą, że zrobiłam to celowo. Dedykuję to również Kaji Malfoy, która już niestety nie jest z nami. Dedykacja leci również do mojego Taty, który jakby nie patrzeć zachęcał mnie do napisania dalszej części. Mamie i bratu.

Publikuję to ze względu na pierwsze urodziny pomysłu na Zgubione Opowiadania. Z tego względu dedykacja dla całej załogi - dziękuję Wam za to, że publikujecie i rozsławiacie bloga. Bardzo Wam dziękuję. Oraz za nasze "całkiem normalne" konferencje na GG oraz zwykłe rozmowy. Niech ludzie wiedzą, że to właśnie u nas zrodziła się pierwsza KRYPTOCIĄŻA! (Przy okazji gratulujemy Drowned i Maxowi - są oni pierwszymi rodzicami kryptodziecka! Ja jestem  chrzestną!)

Od dziś można dołączyć do naszej załogi oraz przeczytać regulamin! Zapraszam do zakładek!

Finite 

– Puk, puk! Zanim mnie zastrzelisz, zważ, że oznajmiłem swoje przybycie! – powiedział Parker, wchodząc do pokoju Kowalskiego, w którym, oprócz ciała tegoż mężczyzny, leżał inny osobnik tej płci, z tym że wykazywał jeszcze cechy żywego organizmu. Ten na wpół żywy organizm – rozumiecie... ciałem, nie duchem, itd. – nawet nie skorzystał ze swej zdolności do lokomocji i nie wykazał najmniejszym nawet drgnieniem, że usłyszał, co Parker mówił. – Dobra, rozumiem możesz być... Zły? Nawet rozżalony. Ale chłopie! Nie czas na fochy! Słyszysz mnie chociaż? – I znów wydało się, że mężczyzna wyłączył swój aparat, który służy do myślenia. Zły na całego Parker – Parkera się NIE ignoruje – podszedł do zombie – ściślej mówiąc, to Skipper, bo to o nim mowa, nie był zombie, bo nie umarł, ale każdy zombieolog, słysząc objawy, nazwałby go żywym trupem – i kopnął go, a ten wydał z siebie donośne chrapnięcie. – No, błagam! Nie dziwię się, że kuzyn tak narzekał na stan wyszkolenia komandosów! Drzwi otwarte, trupy do nich walą, a ten sobie słodko śpi! Ale bezbronnie wygląda... – Parker otrząsnął się. – Co ja tam mówiłem? Aha! Śpi jak suseł, bomba wybuchłaby pięć metrów obok, a on by tylko głośniej zachrapał! Ba! Nawet nie ma broni koło siebie, tylko porozwalaną po korytarzu! Kamizelki też na sobie nie ma! Normalnie... – przerwało mu ziewnięcie.

– Parker! Jak śmiesz? Ty! Ty dziobaku ty! – złościł się Skipper, który właśnie pstryknął przycisk "włącz" w swoim mózgu.

– Wiesz... Wypadałoby się najpierw przywitać, inne formy grzeczność możemy sobie podarować. – Parker podszedł spokojnym krokiem do półki z kolekcją figurek Star Warsów Kowalskiego. – Skąd ma Jabbę? Nie mogę nigdzie takiej znaleźć... Ej, Skippcio! Pan K. się nie obrazie jak ją sobie wezmę?

– Co? Tak! ... Nie! – wysilił swój aparat głosowy Skipper.

– Skipcio... Hm... Brzmi prawie jak Hicpcio. Miałem taką poduszkę jak byłem mały. Wiesz... Taka puchata, prostokąta z głową hipopotama w pstrokatych kolorach... Na krótszych bokach sznurek do związania... Mój był żółto-niebiesko-biały. Gdzieniegdzie z nutą zieleni. Oh! jakbym mógł zapomnieć. Miał jeszcze taki fajowski ogonek! Będę na ciebie wolał Hipcio.

– Co? Ok... Nie! – znów z opóźnionym zapłonem zaczął Skipper.

– A jak się... – tu zniżył głos do szeptu... – jeszcze bardziej... – podniósł głos... – roztyjesz to będę na ciebie wołał Hipopotam.

– Czekaj... Czy mi się wydaje, czy to ty odwiedzasz mnie w moim domu?

– Jak już jesteśmy przy grzecznościach to się jeszcze ze mną nie przywitałeś. To ją biorę tą figurkę.

– Człowieku! Dobra. – Uniósł rękę, przekazywał dłoń w prawo i wrócił nią z powrotem. – Hej.

– Siemanko, bracie! Co u ciebie? Jak tam? Co od ostatniego naszego spotkania się zdarzyło? – Takiego wybuchu wylewności to Skipper nie spodziewał się nawet po własnej matce. W jednej chwili wylądował w ramionach zabójcy, według słów martwego, wtedy oczywiście jeszcze zdolnego do rozmnażania, Kowalskiego, swego kompana Rico.

– Dość! Stop. Co ty tu robisz?

– A... Zapomniałem powiedzieć? Szukam zemsty.

– Na czym?

– Chyba na kim. – Parker zmroził wzrokiem Skippera. – Hipciu, szukam zemsty na szaroburym pilocie helikoptera. Zwie się on... Julian...

– A co? Nie zapłacił? – w mózgu Skippera właśnie została zaktualizowana wtyczka "sarkazm".

– Uważaj na słowa. Nigdy nie przyjmuje zleceń na ludziach, z którymi mam niespłacone rachunki.

– Czyli mówisz teraz do mnie, że to nie ty zabiłeś Rico??? – "Wtyczka sarkazm uległa awarii".

– Dobra... Chyba tego nie unikniemy... Przygotuj się na nudnawą i długą historię... Dwadzieścia trzy lata temu w małym szpitalu w małej miejscowości w stanie Texas urodzili się bliźniacy. Koniec historii – powiedział szybko Parker

– Co? – Równie szybko wytrzeszczył oczy Skipper. – A jaki ma to związek z zabójstwem?

– Borze iglasty... Mój braciszek to czarna owca rodzinki, można by powiedzieć. Pije, pali... Siedział już w pace za kradzież. Ale nigdy nie zabił. Za to go ceniłem... I za to rodzinka go nie ceniła. A teraz ten durny Julian przekonał go by zabił!

– Co za wzruszająca historia... Ale nie ma kto jej potwierdzić. – Wzruszył ramionami Skipper.

– A tu się mylisz! – uśmiechnął się do siebie Parker. – Jestem taka osoba, lecz chwilowo jest... Niedysponowana.

– Kto to?

– Etienne – powiedział Parker.

– Kto?

– Serio nie wiesz?

– Tak... – Skipper przewrócił oczyma.

– Pomyślmy... – Parker podszedł do biurka Kowalskiego i myszkę. Wtem wszystko ożyło. Zaskoczony, doskoczył w tył, a gdy zorientował się, że komputery były w trybie uśpienia poprawił garnitur w geście "tu nic się nie wydarzyło". Podszedł spowrotem do biurka i wpisał za pomocą klawiatury hasło "Etienne". Jak się wszyscy, prócz Skippera, spodziewali, wyświetlił się obszerna kartoteka, tak na prawdę to nawet Parker nie spodziewał się tak dużej. – Masz zaskakująco dużą kartotekę tego gościa, jak na osobę, która go nawet nie kojarzy...

– Dawaj to! – Rysy Skippera ułożyły się w charakterystyczny dla niego wyraz wściekłości, który, prawdę mówiąc, był dość dziecinny, ale niezdolny już do odżywiania Kowalski nigdy tego swojemu szefowi nie powiedział, bo mimo, że ta emocja obawiała się u niego w dość komiczny sposób,to poczuć ją na własnej skórze, to było coś zupełnie innego. - Ten Ecośtam to Bulgot? - Parker wykonał coś,co obecnie w potocznym języku określa się mianem "facepalmu".

– Nie... On nigdy tobie tego nie przypominał i w ogóle to skakał z radości na myśl, że znów będzie ktoś na niego wolał "Doktor Bulgot" – tym razem to Parker użył wtyczki sarkazm, która została wcześniej zaktualizowana do najnowszej wersji.

– A nie?

– Ja rozmawiam ze Skipperem, czy z wrakiem człowieka?

– Wiesz... Chyba z tym drugim...

– Dobra... Pomożesz mi wydobyć Doktora z twojego centrum głównego, on potwierdzi jak było, we trójkę zemścimy się na Discomanie, a po wszystkim rozejdziemy się w pokoju, co ty na to?

– Czekaj, ty chcesz tylko wydobyć Bulgota! Cała ta gadka to jedna wielka ściema bym ci pomógł!

– To ci przyszło do głowy...

– A nie było cie gdy wchodziłem do bazy! Był tylko Bulgot! A Rico został w tym samym czasie zabity! – przedstawił swoją teorię Skipper. Parker znów podszedł do biurka i wpisał coś w wyszukiwarkę.

– Nie było mnie wtedy w bazie – bronił się Parker. – CO?! Macie na mnie jedynie marne "pomocnik Bulgota"?! A co z moimi zleceniami? I nie jestem jego pomocą! Jestem współpracującym od czasu do czasu zabójcą. Mogę zrobić co che i tak dalej!

– Dobra... To była kolej Rico na uzupełnianie akt, a miał randkę...

– Nie chciało ci się?

– Tak... Co? Nie! To była...

– Kolej Rico, tak, tak...

– Powódź mi dlaczego miałbym ci pomóc.

– Bo mówię prawdę, naprawdę mam brata i chce się zemścić na Julianie!

– Udowodnij – upierał się Skipper.

– Dobra, chodź ze mną...

* * *

Tego tego dnia, na przedmieściach Nowego Jorku w małym domku o beżowych ścianach młoda dziewczyna krzątała się po kuchni. Piekła ciasto marchewkowe. Na blacie w tymże pomieszczeniu wolały się jeszcze narzędzia zbrodni w postaci tarki, noża, mąki mieszanej z proszkiem do pieczenia. Jednak samego smakołyków nigdzie nie było widać, gdyż piekła się właśnie w rozgrzanym piekarniku. Dziewczyna miała na sobie skromny fartuszek ze sklepu Ikea, "made in China" oczywiście, na którym również było widać dowody popełnionego ciasta. Miała włosy w kolorze czekolady, których kosmyki opadły na niespotykane zielone oczy i lekko zawarty nosek. Rysy twarzy miała łagodne. Oprócz fartucha miała na sobie zieloną koszulkę bez ramiączek i brązowe spodnie. Nagle usłyszała szczęk kluczy w zamku. Wiedziała, że tylko jedna, bardzo bliska jej osoba, ma kawałki metalu, które pasowały do dziurek w drzwiach. Chwilę później w progu kuchni pojawił się chłopak.

– Cześć kochanie! – powiedział i dał kobiecie buziaka. – Przeprowadziłem gościa – poinformował odsłaniając drugiego mężczyznę, który stał w korytarzu.

– Louis! – wykrzyknęła dziewczyna i rzuciła się tamtemu w ramiona. W tym samym czasie jej chłopak poczuł wściekłość, ale przecież on nie zazdrości, prawda?

– Kendra?! Co ty tu robisz? – zapytał ten Louis.

– Czekaj... To wy się znacie? – zapytał niedoinformowany chłopak Kendry.

– Tak, to moja siostrzenica...

– Co? - zapytał ogłupiały. – To prawda? – zadał pytanie skierowane do swojej dziewczyny.

– Tak - uśmiechnęło się Kendra. – Moja mama jest starszą o dwadzieścia lat siostrą Louisa.

– Z moja siostrą mamy jednego ojca – różne matki, jej zmarła na raka. Tak się złożyło, że kiedy miałem roczek, urodziła się Kendra, więc praktycznie wychowywaliśmy się razem.

– A czemu nazwała cię Louisem?

– Bo tak ma na imię, Nate – uśmiechnęło się Kendra. – Zapewne znasz go jako Skippera, ją nadała mu to przezwisko, gdy miał osiem lat.

– A czemu ty nazwałaś go Nate? – zapytał Skipper.

– Bo to moje imię. Sądziłeś, że mam na imię Parker? To moje nazwisko – Nate Parker.

– Wybaczcie mój strój, piekę ciasto. Jeśli zaczekajcie to was nim z chęcią poczęstuję. Zapraszam do salonu.

– Kendra, przychodzimy, a właściwie ją przychodzę do ciebie w takiej sprawie... Czy był tu w piątek Parker?

– Tak, przez cały dzień, jak zresztą co tydzień – odparła pewnie Kendra.

– Co tydzień?

– Tak... Czasami jeszcze w tygodniu uda nam się wyrwać na randkę.

– Na randkę?!

– Tak, ja i Nate jesteśmy ze sobą od dwóch lat!

Wiecie, że czasami świat potrafi się załamać? Czujesz wtedy jakbyś stracił podporę pod nogami. Unosisz się, a jednak spadasz. Skipper, od tygodnia, czuł się właśnie tak. No tak ściśle mówiąc, to dopiero od kilku godzin czuł, że jego świat się załamał. Nigdy przenigdy nie sądził, że świat się może zapaść. A zapadł się. Widzicie, gdy Skipper miał czternaście lat zauroczył się w Kendrze. Jego pech, a Parkera szczęście, że musiał zaraz wyjechać. I tak przez pewien czas utrzymywali kontakt listowy, kartka na święta, sms na urodziny, który w końcu ustał – grupowy sms na święta, całuski przez mamę/siostrę na urodziny. Zauroczenie minęło jak z bicza strzelił. Jednak pozostało uczucie, które kazało mu traktować Kend jak młodszą siostrę. I teraz sobie wyobraźcie – wasza siostra lub brat, w ostateczności pies lub chomik, spotykają się z twoim wrogiem – siostra z rywalem z drużyny bejsbola, brat z pustą laleczką, która skrytykowała twój styl, pomińmy fakt, że miała tylko inny model butów, pies z suczką, która obsikała ci buty, chomik z chomiczycą, która zeżarła ci esej do szkoły... Gotowe? A teraz pomyślcie sobie, że wcześniej zginęło troje twoich przyjaciół. Jak się czujecie? Pewnie czujecie się jakby wam się świat zawalił, a potem jeszcze zapadł pod ziemię? No! Mówiłam! I tak właśnie czuł się Skipper...

– Dobra, ale był tutaj przez cały czas?

– Nie... Wyszedł na chwilę do sklepu... – odparła Kendra, po chwili zastanowienia. Dalej prowadzili luźną rozmowę. Gdy ciasto się upiekło, Kendra poprosiła Skippera o pomoc przy nim. Zostawili więc Parkera i poszli do kuchni.

– Co cię trapi? – zapytała Ken.

– Zginęli moi przyjaciele... Nie mam ochoty o tym rozmawiać...

– Jesteś pewien Louis? – zadała kolejne pytanie..

– Tak... – odparł pewnie. – Nie chcę.

– Nie będę naciskać...

– A jak się poznałaś z Parkerem?

– Wpadliśmy na siebie w sklepie... Dłuższa historia. Czemu pytasz?

– Uważaj na niego, może nie być tym kim się wydaje... – atmosfera w pomieszczeniu zgęstniała i zrobiła się iście filmowa... Brakowało tylko trzykrotnego zbliżania kamery z dźwiękiem podkreślającym wagę momentu. Dalszy pobyt w kuchni upłynął w ciszy. Po powrocie mężczyźni wraz z kobietą zjedli szarlotkę i popili ją przygotowaną wcześniej herbatą. Po niedługiej rozmowie, gdy zaczęło się ściemniać, osobniki płci męskiej postanowiły udać się z powrotem do bazy. Pożegnały się więc z Kendrą. Nate oczywiście pożegnanie miał bardziej czułe... Mężczyźni podeszli do auta zaparkowanego po drugiej stronie ulicy.

– Tym razem ja prowadzę! – powiedział Nate.

– Nie ma mowy! To mój wóz, moja muza, ostatni przyjaciel na tym padole... – sprzeciwił się zdaniu kolegi Skipper.

– Ależ Lou... Wóz jak kobieta... Czasami potrzebuje by kto inny go dosiadł – powiedział Nate, który mentalnie wcisnął przycisk "tryb filozoficzny".

– Na pewno ci nie pozwolę! Tylko ja mam prawo nim kierować! – uparcie obstawiał u bukmachera swoje Louis.

– Może czas zmienić pozycję? – zapytał Nate, przymierzając się już do skórzanego fotela, gładząc beżową kierownicę i przyglądając się wskaźnikom na desce. – Mały ma przebieg...

– Tak, bo to nowe auto. Wara mi od fotela kierowcy. Ja kupiłem, ja mam prawo. Ja mam dokumenty. Siadaj na siedzeniu pasażera, albo zostań tutaj! – na nieskazitelnym, jak mówił pewien wokalista, niczym pupka niemowlaczka, obliczu Skippera pojawiła się jedna zmarszczka oznaczająca złość.

– Nie rób tak bo ci zostanie – powiedział Parker, siadając na przednim siedzeniu. Po chwili Skipper zrobił to samo, tylko usiadł na fotelu z lewej strony, wcześniej poklepując czarną karoserię. Louis przekręcił kluczyk w stacyjce, a motor odezwał się miłym dla ucha warkotem. Przed odjechaniem Louis wcisnął kilka razy sprzęgło, tym samym zwiększając obroty silnika. Po chwili czarne, sportowe auto ruszyło z piskiem opon, a słysząca to kobieta w zielono-brązowym ubraniu uśmiechnęła się pod nosem.

* * *

Po odstaniu kilkudziesięciu minut w korkach, kilku przekleństwach i setek słów wymienionych między mężczyznami, znaleźli się oni w bazie w szpitalu.

– Dobra, a teraz powiedz dlaczego mielibyśmy uratować Bulgota – Skipper nadal nie był przekonany do pomysłu Parkera.

– Człowieku! Bo on może potwierdzić, że mam brata?! – wskaźnik "złość" wzrósł u Nate'a do poziomu graniczącego ze wściekłością.

– Nie oto chodzi. Czemu miałbym pomóc ci go uwolnić? – Skipper zachował spokój.

– Pytasz czemu... A ja ci powiem: "czemu nie?" Nie masz nic... W ciągu tygodnia straciłeś czworo ludzi. Wiedzą gdzie masz bazę. Kto z twoich przełożonych powierzy ci kolejnych ludzi? Odpowiedź jest prosta. Nikt. I...

– Przestań! Mam dość! Widzisz ten prostokąt? Widzisz to wypukłe? To są drzwi i klamka. Skorzystaj z nich – warknął Skipper, a sam skorzystał z bliźniaczych rzeczy, które wskazał Parkerowi. Gdy znalazł się w pokoju Kowalskiego, nie znalazł martwego właściciela, a kartkę, która leżała w miejscu gdzie zostawili ciało. Głosiła: "Pogrzeb jutro, jedenasta rano, cmentarz ten co ostatnio, start w kaplicy, miejsce 234B".

– Inteligentny system... Samosprzątające się zwłoki wersja pro. W demo brakuje zawiadomienia o miejscu pochówku... – oświadczył Parker. – To ja zajmę sobie pokój Rico... Tu jeszcze czuć trupem. – Gdy odpowiedział mu twierdzący pomruk, a następnie przeczące pokręcenie głową, postanowił coś dodać. – System ci się laguje... Idź ty się porządnie prześpij... Masz – wyciągnął coś z kieszeni i podał Skipperowi. – Dwie, trzy krople, nie więcej. Zaufaj. – Nate odwrócił się i poszedł w głąb bazy. Skipper tylko mruknął zrezygnowany. Poszedł do swojego pokoju, gdzie przyszykował sobie garnitur na następny dzień. Gdy już tylko był gotowy, umył się, a następnie rzucił się na łóżko i w tempie natychmiastowym zasnął.

* * *

Gdy Skipper wstał, stwierdził ze zdziwieniem, że jest 6:30. Już od dawna nie wstawał tak późno. Zaskoczony zaczął się ubierać, w samych spodniach od garnituru wbiegł do łazienki, po drodze je zapinając,  i namydlił sobie twarz do porannego golenia. Z przerażeniem stwierdził jednak, że nie ma wody. Wybiegł więc szybko z łazienki, ale w roztargnieniu zapomniał po co. Zaczął zakładać koszulę, gdy nagle poczuł jak mu coś na brzuch skapnęło – była to pianka do golenia. Szybko przejrzał wspomnienia i pobiegł do przedpokoju – koszula powiewała za nim wdzięcznie. Gdy dobiegł do zaworu z wodą, stwierdził, że jest  on zakręcony. Zdziwiony tym faktem, odkręcił go na poprzednią pozycję, a następnie wrócił do pokoju, cały czas zastanawiając się dlaczego zawór był zakręcony. Gdy już się ogolił, skompletował odzież, stwierdził, że uwinął się w niecałe 40 minut i że czas budzić Parkera. Nagle w jego mózgu włączyła się wtyczka "żartowniś", która doprowadziła do spięcia i bezpiecznik "smutek z powodu straty kolegów" został spalony. Skipper szybko poszedł do łazienki i nalał wiadro zimnej wody, a następnie udał się do sypialni, w której nocował Parker. Wszedł do niej i podszedł do łóżka, a następnie wylał całe wiadro lodowatej wody na głowę Parkera.

– Co się dzieje! Kto strzela! – krzykną głośno Parker, w tym samym momencie zrywając się z łóżka. – Wariacie ty! – krzyknął i spróbował założyć nelsona Skipperowi. Ten jednak się wywinął i zamachnął się prawym sierpowym w geście samoobrony. Nate uniknął ciosu i wykorzystał fakt, że Louis nie podniósł jeszcze gardy i markując prawy sierpowy, uderzył go lewym podbródkowym. Oszołomiony Skipper upadł, a Parker chciał na niego naskoczyć, jednak temu udało się odturlać. Przez kilka minut walczyli, gdy skończyli  remisem, garnitur Skippera był w stanie opłakanym, a Parker miał zadrapanie ciągnące się przez jego nieskazitelną klatkę. Mężczyźni spojrzeli na siebie bykiem, a następnie roześmiali się głośno. Chwilę później spoważnieli. – Masz dwa garnitury? Nie zdążę wpaść po swój...

– Ja nie... Poszukaj u Rico... On miał sporo... – odparł Skipper, a następnie poszedł się przebrać.

* * *

Mężczyźni równo za dziesięć jedenasta przybyli na cmentarz. Ceremonia się rozpoczęła, a oni stali koło siebie. Było sporo osób – okazało się, że rodzina Kowalskich jest dość duża. Stanęli z tyłu. W pewnym momencie Parker spostrzegł dziwnie ubranego faceta. Miał na sobie rozpiętą marynarkę w kolorze khaki, idealni dopasowane spodnie od garnituru, koloru białego, koszulę również tego koloru. Jako, że stał tyłem, nie było widać co, ale smużka dymu sugerowała, że coś pali. Miał czarne, gęste włosy.

– Ty, Louis, zobacz na tego gościa! – Parker ledwo powstrzymywał się od śmiechu. Skipper również zwrócił wzrok w kierunku indywiduum. Na jego twarzy wykwitł mimowolny uśmiech, który zniknął tak szybko, jak się pojawił. Gdy ceremonia się skończyła, gościu odwrócił się do nich przodem. Jego oczy zasłaniały czarne, przeciwsłoneczne okulary. Okazało się, że palił cygaro. Louisa na chwilę zamurowało, w międzyczasie facet ruszył w kierunku parkingu. Parker spodziewał się, że wsiądzie do jakiegoś drogiego samochodu, ten jednak podszedł do motorynki. Skipper wyrwał się z odrętwienia, rzucił "Chodź!" w kierunku Parkera i ruszył biegiem za facetem. W międzyczasie facet w marynarce założył kask na głowę, który wyglądał jak miska i wsiadł na motorynkę. Spodnie podjechały mu do góry, odsłaniając idealnie równo nasunięte, białe skarpetki. Skipper przspieszył.

– Hans! – wrzasnął. Gościu ze zrezygnowaniem odwrócił głowę w kierunku Louisa. – Co ty tu robisz? – wysapał, gdy wreszcie go dopadł, zaraz po nim przybiegł Parker.

– Głupie pytanie – odparł  tamten.

– Kim on jest? – wtrącił się Nate.

– Przyjacielem Kowalskiego.

– Moi wrogiem – odparli równocześnie mężczyźni.

– Próbowałem ci wielokrotnie wytłumaczyć, że to nie ja zawiniłem w Danii! – powiedział mężczyzna z akcentem.

– Już wiem... To ten – "Chwilowa przerwa w transmisji, przepraszamy!" – zabójca Kowalskiego – zrobił. Szlag by go.

– Wiesz kto to? – zapytał zdziwiony Hans.

– Tak.

– Wiesz... Że Kowalski był moim przyjacielem. Chcę go dopaść, tego który go zabił. Wyrównać porachunki... – powiedział poważnym tonem Hans.

– Chyba żartuje... – zaczął Skipper, jednak przerwał mu Parker.

– Przyłączysz się do nas? – powiedział.

– Czy ty zwariowałeś? Jakich "nas"? – warknął Louis w kierunku Nate.

– Nate jestem. Discoman przekabacił mojego brata. Zamierzamy się na nim zemścić – Parker zupełnie zignorował obecność Skippera. – Tylko najpierw musimy odbić Bulgo... Znaczy Etiene z aresztu...

– Zgoda. Macie plan? Jak sądzę nie... Chodźmy do mnie, tam wszystko ustalimy – powiedział po chwili namysłu Hans. – Jestem Hans. Hans Luizianno. Jedźcie za mną. Ale tylko jednym autem! – Parker i Skipper popatrzyli po sobie. Przed wyjściem kłócili się, którym samochodem pojechać, dlatego wiedzieli, że bęzie to trudna decyzja.

– Jedziemy moim ferrari! – wykrzyknął szybko Parker, za nim Skipper zdążył zareagować. – Ja prowadzę moje cacko!

* * *

Mężczyźni ustalili, że odbiją Bulgota jeszcze tego samego dnia - tuż przed zmianą warty - wtedy strażnicy byli najbardziej ospali i zmęczeni po całodniowej służbie. Zadecydowali, że pojadą czarnym ferrari Parkera i starym volkswagenem Hansa. Sportowe auto mieli zostawić przed głównym wejściem, zaś volkswagenem wjechać na parking, za pomocą przepustki Skippera. Potem mieli pójść na żywioł, byle tylko Zdążyć przed jedenastą  wieczorem. By ich nie nakryli, mieli skorzystać z systemu, który wgrał Kowalski na prośbę Skippera, którą uzasadnił trzema słowami – w razie czego. Program służył do zapętlania kamer wideo. Uciec mieli ferrari. Punktualnie o 10 weszli do budynku. Każdy uzbrojony był po zęby. Pierwszego strażnika, któremu okazali przepustkę, zostawili w spokoju. Gdy doszli do dwóch kolejnych, zastrzelili jednego z pistoletem z tłumikiem, a następnie drugiego apytali o drogę do celi Bulgota. Gdy dowiedzieli się czego chcieli, Hans zastrzelił ochroniarza. Pozostali faceci spojrzeli na niego.

– No co? Jakby nie było ta organizacja na mnie poluje! – wytłumaczył się. Tamci mrukneli tylko coś w stylu "spoko, spoko". Pierwsze kilka pięter w dół poszło im jak z płatka, jednak na piątym natknęli się na dziewięcio osobową grupę opancerzonych strażników, która otworzyła do nich ogień. Nie mając wyboru, odpowiedzieli ogniem z pistoletów maszynowych. W końcu Parker rzucił granatem. Bez problemu zeszli dwa piętra w dół, jednak mieli już świadomość, że ktoś wie, że oni tu są. Gdy dotarli na poziom więzienny zauważyli tylko jedmego strażnika, którego szybko zabili i zabrali mu klucze do cel. Zauważyli, że każda z cel ma wybite nazwisko lokatora.

– Czy oni oczadzieli? To się nazywa nowoczesne więzienie! – powiedział sarkastycznie Parker.

– Biurokracja – mruknął cicho Skipper. Gdy znaleźli się przy celi, zauważyli pewien problem – czytnik lini papilarnych.

– No to klops! – warknął wściekły Hans.

– Niekoniecznie. Podajcie mi apteczkę! – powiedział, wyciągając coś z kieszeni kamizelki. była to mala puderniczka. – Miał być prezent dla Kendry... – powiedział, a następnie przypudrował czytnik. Z apteczki wyjął plasterek, nakleił go, a następnie przycisnął. Drzwi się odsunęły. - Oglądało się Scooby Doo! – warknął zadowolony i wlazł do pomieszczenia. Po chwili wrócil z Bulgotem. – Skipper, podaj te klucze! Może pasują do kajdanek... – tak też było. Mężczyźni wymienili złowrogie spojrzenia, Hans miał również pewne prachunki z Bulgotem – a następnie ruszyli do windy. Wiedzieli, że na górze czeka ich pewnie zasadzka. W trakcie jazdy przygotowali broń, podzielili się nią także z Bulgotem. Po chwili drzwi się odsunęły. Zaczeli strzelać na oślep, a zgromadzeni tam komandosi, w liczbie okolo pięćdziesięciu, odpowiedzieli ogniem. W pewnej chwili za Skipperem pojawiło się dwóch strzelców.

– Uważaj! – krzyknęli Bulgot i Han i zastrzelili komandosów. Skipper odpowiedział skinięciem głowy. Powoli przesuwali się w  kierunku drzwi.

– Osłaniajcie mnie! – krzyknął Parker, gdy dobiegli do nich, zaczął wyjmować kluczyki od samochodu. W końcu wybiegli wszyscy i dopadli ferrari, Hans rzucił granat, by spowolnić pościg. Nate odpalił auto i ruszył z piskiem opon. Po półgodzinie zgubili pościg, po upewnieniu się, że na pewno go nie ma, udali się w kierunku zamiastowej kryjówki Bulgota.

– Co będziemy robić? – zapytał Bulgot, po półgodzinie ciszy, gdy było już słychać tylko melodię dla uszu Parkera - dźwięk silnika ferrari. Skipper westchnął i opowiedział całą historię.

– Parker ma brata. I tak, wchodzę w to! – skomentował to wszystko Etiene.

* * *

Proszę włączcie tą muzykę, a następnie wyobraźcie sobie to co za chwilę przeczytacie.

Czwórka mężczyzn szła po piaszczystym terenie. Przed nimi wschodziło słońce, więc było widać tylko ich zarysy. Najwyższy – Nate, szedł pierwszy od lewej, zaraz koło niego znajdował się trzeci co do wielkości – Louis, najniższy – Etienne – stał drugi od prawej, zaś pierwszy szedł drugi wzrostem – Hans.

– A tak w ogóle to... dzięki – powiedział najwyższy. – Tworzycie zgrany zespół! Jakbyście byli przyjaciółmi!

– BULGOT! – rozległ się wrzask trójki pozostałych, a najniższy uśmiechnął się.

__________________________________________

Tadudam! Oto PMPM:2.1!!!!!!!!!!

Jak się podoba?

Ogłaszam, że nie można mnie zabić. Żadna fanka Hansa/ Skippera/ Bulgota nie może tego zrobić. Powód? Nie napiszę następnej części!

Mam nadzieję, że się podoba. Postać Hansa dedykuję specjalnie Drowned - nie ma ona nic z nim wspólnego, ale jest to wynik mojego wspomnienia z Francji i moja ulubiona postać pod względem wykreowania w tej części.

Obie rozróby (bójkę Parkera i Skippera, akcję w organizacji) dedykuję Maksowi i Andromedzie.

Skippera dedykuję Blackie - on nie jest idealny, ale mam nadzieję, że Ci się spodobał.

Informuję, że Parker jest idealny. Bo to mój ulubiony bohater. HOWK.

Chcę również powiedzieć, że cieszę się, że to opublikowałam.

Proszę o dodawanie linków do tego opowiadania, jeśli się spodobało, oraz o wyrażanie swoich opinii!

Rache - z niemieckiego - zemsta.

Weny! Zdrowia!

Finite

PS: To są moje postacie pod względem charakteru i tak je sobie wyobrażam, proszę to uszanować.