Kiedy w grę wchodzi nienawiść...

Witajcie. Jestem Drowned in the sky. Dopiero zaczynam swoją przygodę z blogsferą. Oczywiście nie licząc kilku blogów pisanych dawniej, kiedy największym problemem było spóźnienie się na "Dobranockę".

Mam swojego bloga, a także właśnie zaczynam udzielać się na tym :)

Mam dla Was opowiadanie. Pomysł przyszedł mi do głowy kiedy jechałam 20 godzin samochodem do Chorwacji.

Enjoy :D

Podróży dzień szósty.

Dryfujemy w przestrzeni kosmicznej...

Według obliczeń, na miejsce powinniśmy dotrzeć trzy dni temu. Tymczasem radar nie wskazuje żadnego, nawet najmniejszego obiektu w odległości około 1000 lat świetlnych . Nie wiemy do końca gdzie jesteśmy.

No ale może opowiem od początku, jak to się w ogóle stało, że jestem w kosmosie, na pokładzie statku kosmicznego sam na sam z David'em Green.

20 kwietnia 2018 roku dostałam telefon od mojego szefa. Złożył mi propozycję lotu w przestrzeń kosmiczną, w celu zbadania czy księżyce Wenus są podobne do naszego, ziemskiego. Było to spełnienie moich marzeń, wiec zgodziłam się bez chwili wahania. Wnikałam w najdrobniejsze szczegóły, ale nie wpadłam na to by zapytać kto jest drugim członkiem załogi "Nostramusa".

Kiedy dwa dni później przybyłam do siedziby NASA polecono mi udać się na badania. W pomieszczeniu zobaczyłam dwóch przystojnych mężczyzn. Jeden z nich był ubrany w biały kitel, stwierdziłam, więc że to lekarz. Zanim zdążyłam przyjrzeć się drugiemu, ten odwrócił się i wyszedł rzuciwszy krótkie "do widzenia".

Nie miałam czasu by zastanawiać się nad dziwnym zachowaniem tego człowieka, gdyż Patric Rayson, medyk, poprosił bym podpisała zgodę na różne badania. Ledwie zerknęłam na zadrukowaną kartkę, zauważyłam, że rozumiem ten "specjalistyczny, medyczny bełkot". Generalnie chodziło o sprawdzenie jak mój organizm może zareagować na warunki panujące w kapsule oraz w przestrzeni kosmicznej.

Po bitych dwóch godzinach wreszcie mogłam opuścić gabinet lekarski i skierować się do biura mojego szefa, Franka Brasteta* w celu dopracowania szczegółów wyprawy. Po załatwieniu i omówieniu kilku pierdół mogłam spokojnie wracać do domu.

W miedzy czasie umówiłam się z Kristine, moją najlepszą przyjaciółką, na kawę.

Kiedy się spotkałyśmy, starym zwyczajem zrobiłyśmy z siebie idiotki, śmiejąc się przez godzinę z nie wiadomo czego i ogólnie robiąc różne dziwne rzeczy.

Później, kiedy zamówiłyśmy po dziesiątej paczce żelków, opowiedziałam jej o wyprawie i poinformowałam, że wylatuję dnia następnego po południu. Przyzwyczajona do moich szalonych pomysłów, Kristie, życzyła mi wielu wrażeń i fajnej zabawy. Niestety później musiała wracać do mieszkania, gdyż jej narzeczony, Mokei, miał tamtego dnia urodziny. Pożegnałyśmy się i poszłyśmy każda w swoją stronę.

Udałam się do mojego apartamentu w pobliżu Central Parku. Kiedy przekroczyłam próg mieszkania od razu na moją twarz wpłynął szeroki uśmiech.

Hall był turkusowo-szary, lecz zimno ścian było przełamane jasnymi, sosnowymi meblami. Dalej wchodziło się do czarno-białej kuchni. Jej nowoczesne wyposażenie zawdzięczałam rodzicom, którzy wiedzieli, że uwielbiam piec i gotować. Z kuchni można było przejść do jadalni. Meksykańska czerwień i ciemny brąz sprawiały, że pomieszczenie było przytulne.

Żeby udać się do salonu należało wrócić do korytarza i skręcić w prawo. Kiedy przekraczało się próg pomieszczenia natychmiast z głośników umieszczonych przy suficie słychać było muzykę dobraną do humoru i wg gustu muzycznego osób przebywających w pomieszczeniu.

W mieszkaniu znajdowały się jeszcze cztery pokoje gościnne, dwie łazienki i taras z widokiem na Central Park.Jednak ze wszystkich pomieszczeń najbardziej lubiłam moją sypialnię. Miałam tam wielkie, miękkie łóżko, pełno książek, parapet na którym mogłam siedzieć i czytać, biurko z ruchomym blatem, specjalne półki na laptopa, abym mogła wszędzie z niego korzystać, fotel w kształcie kuli, podwieszony pod sufitem oraz inne, ułatwiające życie gadżety. Ściany zmieniały swoje kolory w zależności od mojego nastroju, na suficie wyświetlało się codziennie inne motto, które poprawiało mi humor. Muzyka również odtwarzała się w zależności od mego samopoczucia.

Kochałam moje mieszkanie. W końcu włożyłam masę czasu, serca i pieniędzy żeby tak wyglądało. Na każdym kroku człowiek napotykał coś co sprawiało, że się uśmiechał. Dom moich marzeń. Słoneczna przystań. Miejsce gdzie nikt nie umie się smucić.Chciałam zawsze myśleć pozytywnie. I tym optymizmem zarażać innych.

Kiedy już skończyłam się szczerzyć do swojego odbicia w lustrze poszłam do łazienki, by zażyć kąpieli, po czym, w mięciutkim, turkusowym szlafroku udałam się do Mego Królestwa.

Ściany były słonecznie żółte, a sufit limonkowy. Motto na ścianie informowało mnie, że "Zawsze warto ryzykować"**. Uznałam to za dobry znak i spokojnie ułożyłam się z książką pt "Omerta"*** w moim fotelu-kuli.

Nie minęła godzina, a skończyłam czytać i poszłam spać. Światło zgasło samo, kiedy tylko zamknęłam oczy. Słyszałam spokojną muzykę i w myślach robiłam jeszcze listę rzeczy które powinnam zabrać ze sobą w kosmos. Chwilę później Morfeusz wziął mnie w swoje ramiona.

Kiedy wstałam byłam wypoczęta i podekscytowana. Szybciutko udałam się do łazienki, umyłam ciało i włosy po czym zaczęłam się pakować.

Do małej walizeczki włożyłam kilka bluzek, szortów, jeansy i ciepłą bluzę. Oprócz tego wpakowałam swoją malutką kosmetyczkę, karmelki, czekoladę z tofi i ulubioną książkę. Ubrałam się szybko i zjadłam śniadanie. Potem umyłam zęby i byłam gotowa do wyjścia.

Opuściłam mieszkanie koło południa gdyż musiałam jeszcze wpaść do rodziców. Do siedziby NASA przybyłam dwadzieścia po czwartej, a więc dziesięć minut przed czasem. Umieściłam swoje rzeczy w kapsule i poszłam na kawę, zdając sobie sprawę, że w kosmosie będę musiała ją oszczędzać.

Wróciłam do statku i zamarłam. Obok stał Frank Brastet, oraz mój wróg od czasów przedszkolnych do licealnych- David Green. Poczułam się bardzo źle.

- Tylko nie to. Tylko nie to. Tylko nie to.- powtarzałam w myślach jak zaklęcie.

- Jessico, podejdź proszę. Chcę Ci przedstawić Twojego współtowarzysza podróży.- usłyszałam.

Podeszłam do dwóch mężczyzn i z całej siły spoliczkowałam bruneta, który patrzył na mnie z szokiem. Rozpoznałam w nim faceta z gabinetu lekarskiego.

- Pewnie wtedy mnie nie rozpoznał.- pomyślałam z satysfakcją.

_________________________________________________________________

*- w tworzeniu tego nazwiska zainspirowałam się Frankiem Basketem. Myślę, że wszyscy wiedzą o kogo chodzi :)

**- Cytat mojego autorstwa

***- "Omerta" powieść Mario Puzo. Tak, dobrze kojarzysz, Mario Puzo jest pisarzem. Najbardziej znaną z jego powieści jest "Ojciec chrzestny".

__________________________________________________________________

Jest krótko. Wiem. Tylko 865 wyrazów. Obiecuję, że druga część będzie dłuższa.

Pozdrawiam,

Drowned :D

Komentujcie :)