Dzień dobry panie...

Dla Drowned. Domyśl się co jest niżej. F.
Seans pierwszy
- Dzień dobry, to pan jest Benedickt Butler? - zapytała czarnowłosa kobieta, na oko dwudziestopięcio letnia, o miłej twarzy.
- Tak, to ja - odpowiedział mężczyzna w podobnym wieku.
- W jakiej sprawie pan do mnie przychodzi? - zapytała uprzejmym tonem, poprawiając się w fotelu i pstrykając długopisem. Na kolanach trzymała zeszyt. - Proszę usiąść. - Wskazała dłonią wygodny fotel naprzeciwko swojego.


- Ja do pani nie przychodzę! - odparł szybko, sadowiąc się w fotelu.
- To dlaczego pan tu jest? - zadała kolejne pytanie.
- Skierowali mnie tu... - odparł niechętnie.
- Dlaczego?
- Jaka pani upierdliwa. Ja tu nie chcę być. To przegrany zakład - wyrzyknął mężczyzna.
- Proszę mi o nim opowiedzieć - kobieta poprosiła, a w swoim zeszycie zapisała coś zgrabnym pismem.
- Proste. Dwie mafie, jeden cel. Przegrany miał iść na terapię. Ale dlaczego ja to pani mówię? - zapytał retorycznie.
- Nie wiem. Proszę pana...  Dlaczego się panu nie udało?
- Nie mów do mnie per "pan". Mów BB. Skoro już muszę tu siedzieć...
- Dobrze BB... Ekhem... A czy tak przypadkiem nie nazywa się seria kosmetyków Garniera?
- A niby skąd ja moge to wiedzieć? To mój KRYPTONIM - odpowiedział mężczyzna widocznie zirytowany ignorancją kobiety.
- Myślałam, że pan je po prostu lubi...
- Dobrze wpływają na cerę...
- O! Czyli jednak! - ucieszyła się kobieta. - Na ile spotkań opiewała wysokość przegranej?
- Na jedno.
- Rozumiem. Opowiedz mi o sobie BB...
- Mam 26 lat. Jestem bossem w mafi.
- To jakieś wysokie stanowisko? Nie orientuję się za bardzo w tym temacie... - powiedziała dziewczyna, ze skruszoną miną.
- Najwyższe.
- To musisz się cieszyć szacunkiem! Opowiadaj dalej..
- Nic więcej nie powiem! - zezłościł się mężczyzna.
- Ale jak nic więcej nie powiesz,to będziemy mieli problem... Będę musiała napisać, że jesteś skryty w sobie i, że potrzebujesz stałej opieki - zagroziła kobieta o miłej twarzy.
- Dobra... Co ja tam miałem... Moim problemem jest to, że nie cieszę się szacunkiem. Wyobraża sobie to pani? - zapytał BB, będąc na skraju załamania nerwowego.
- Nie - odparła szczerze kobieta, notując coś długopisem. BB nie mógł zobaczyć co pisze, ponieważ zasło niła tekst podkładką.
- Hm... Niech pani sobie wyobrazi... O! Niech pani sobiewyobrazi, że pani profesor, specjalizujący się w leczeniu depresji, cierpi na depresję, której nie potrafi wyleczyć. Nawet może nic nie wiedzieć o depresji. Ale jest wzorem i nauczycielem, przywódcą i...
- Dobrze, rozumiem. Ale co to ma do tego? - "Za jakie grzechy ja tutaj jestem? - pomyślał BB.
- Jestem właśnie takim profesorem w mafi - odparł na skarju wytrzymałości psychicznej.
- A dlaczego szacunkiem się nie cieszysz? - kolejne pytanie padło z ust czarnowłosej.
- Ja tu do psychologa przyszedłem! Nie po skierowanie! - wykrzyknął BB.
- Dobrze BB... Na dzisiaj kończymy. Proszę, masz moją wizytówkę, gdybyś potrzebował jakiejś pomocy, wsparcia, to zadzwoń albo przyjdź pod tamten adres - ten po drugiej stronie! - Dziewczyna dała BB dwustronny blankiecik, który wyciągnęła z torebki przewieszonej przez oparcie fotela. BB wstał energicznie.
- Tylko niech pani pamięta o tajemnicy zawodowej. Bo niewiadomo jaki wypadek z udziałem osób trzecich może się wydażyć... - Mężczyzna opuścił pokój, trzaskając drzwiami. Kobieta pokręciła głową, a w zeszycie, pod takimi notatkami jak : "za dużo od siebie wymaga", "presja otoczenia", "niestabilny emocjonalnie" i wielokrotnie przekreślonym "zabójczo przystojny", dopisała: "zdolny do przemocy".
Dla Drowned in the sky & Cave
Seans drugi
Kilka dni później w domu czarnowłosej kobiety rozległo się pukanie. Dziewczyna obudzona hałasem wstała z łóżka, spojrzała na zegarek - pięć minut temu wybiła 6 - ubrała szlafrok i wyszła do przedpokoju. Spojrzała przez Judasza. Za drzwiami stał mężczyzna w czarnym garniturze, z okularami na nosie. W ucho miał wetkniętą słuchawkę.
- Pani pójdzie ze mną - powiedział, a pozornie niedbałym ruchem odsłonił kaburę z pistoletem.
- Co? Już idę... Daj mi tylko wziąść pare rzeczy... - odpowiedziała zaspanyn tonem kobieta i ruszyła wgłąb mieszkania.
- Masz minutę! - dotarło do niej. Weszła do salonu i ze stojącego tam sejfu wyjęła zeszyt  z napisem BB. Z biurka zabrała dwa długopisy i ruszyła do kuchni, skąd zabrała wczorajszego crosianta. Chwilę później usłyszała kroki mężczyzny ubranego na czarno, szybko więc ruszyła do przedpokoju, gdzie z wieszaka zabrała jeszcze sweter. W końcu wyszła z domu. Wraz z mężczyzną zeszła schodami na parter, wyszła na dwór, gdzie czekał czarny mercedes. Goryl otworzył jej tylne drzwi, a ona z braku wyboru wsiadła. W środku siedziało jeszcze dwóch mężczyzn. Kierowca i ciemnoblondwłosy dwudziestosześcio latek.
- Co ja tu robię BB? - zapytała kobieta, rozglądając się po wnętrzu merca. Cała tapicerka była z beżowej skóry, auto było przestronne, a gdy kierowca przekręcił kluczyk w stacyjce, rozległ się przyjemny dla ucha, dźwięk setek koni mechanicznych.
- Odbywasz ze mną spotkanie.
- Aha... Gdzie jedziemy? - zapytała, kończąc crosianta.
- Na lotnisko... Jaki nosisz rozmiar?
- Kobiety... - urwała, widząc broń, którą wyciągnął BB. - M... - BB wcisnął przycisk, a szyba, która do tej pory oddzielała tylne i przednie siedzenia, wsunęła się.
- Danny, zadzwoń do swojej dziewczyny, niech kupi ubrania, rozmiar M... A jaki numer buta? - zwrócił się do kobiety.
- 6 i pół - odparła.
- A buty rozmiar 6 i pół - dokończył, a szyba wróciła na swoje miejsce.
- Dobrze BB... Porozmawiajmy o tobie... Dokładniej o tobie poza pracą...
- O czym tu rozmawiać? Może porozmawiajmy o pani? - próbował się wymigać BB.
- Po pierwsze... Nie mów do mnie pani... Możesz mówić Kathleen albo Kath. Po drugie... To nie moje spotkanie. Opowiadaj proszę.
- Nie mam dziewczyny, mam dobry kontakt z rodzicami...
- Dobrze... Jednak dzisiaj porozmawiajmy o twoich przyzwyczajeniach, ulubionych rzeczach...
- Moją ulubioną potrawą jest kurczak w sosie mandarynkowym.
- Zatrzymaj się! W sosie mandarynkowym? - zapytała.
- Tak. Tylko nie w tej reustauracji w centrum.
- Ale on jedyna sprzedaje tego w sosie mandarynkowym! - wykrzyknęła Kathleen. - Co ci się w nim nie podoba.
- To, że dają za mało kurczaka... Kontynuując. Uwielbiam wszelkiej masy żółte kaczuszki do kompieli i kolor różowy. Broń noszę na kapiszony, tak samo jak Danny - powiedział BB.
- Czekaj... Żółte kaczuszki?! Czekaj... Danny nie ma nabitej broni?! - wykrzyknęła kobieta.
- Nie ma... Wracając... Kocham zapach cytrynowy... - mężczyzna zignorował kobietę. - Uwielbiam wszystko... Moim drugim ulubionym kolorem jest niebieski. - Nagle dało się odczuć lekkie szarpnięcie, a następnie drzwi od strony BB zostały otworzone przez Dannego. - O! Dojechaliśmy... To kończymy! - powiedział BB i wysiadł, a Kathleen dokończyła pisanie w swoim zeszycie.
____________________
Wybaczcie mi tą krótką i skromną w tekst notkę. W oryginale był to tylko dialog, suche wypowiedzi. Mam nadzieję, że mimo wszystko się podobało - bo to w końcu był BB - kolega Parkera po fachu (notabene Parker tutaj będzie występował).
To powyżej tyczyło się Seansu pierwszego... Był tak krótki, że dopisałam dalszą część... Notka w całości pisana na telefonie. Dedykowana Drowned in the sky w obu seansach, przy współdedyku w seansie drugim dla Cave. Błędy przepraszają za niezapowiedziane przybycie.
Pozdrawiam z naszej stolicy - Warszawy.
Finite