Rak

Witam!
Z góry mówię, że będzie krótkie... Dopiero teraz sobie przypomniałam, że był dawno prolog do tego Raka xD .
Ps za blędy przepraszam z góry Xd .
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dziewczyna wróciła ze szpitala. Nie szła do swojego domu, tylko od razu zrozpaczona zmierzyła do mieszkania jej chłopaka. Potrzebowała teraz jego bliskości. Miała pojęcie, że gdy tylko mu o wszystkim powie, to będzie między nimi koniec... Przygotowała się już na to.
Zapukała do drzwi. Otworzył jej ukochany, który uśmiechnął się na jej widok.
-Dawno cię u mnie nie było.
Uśmiechnęła się lekko.
-Jeżeli chodzi ci o to, że byłam u ciebie wczoraj ostatni raz, to faktycznie dlugo - zażartowała, by chodź trochę poprawić swój humor.
-Wejdź.
Rozsunął bardziej drzwi, po czym wpuścił ją do środka. Zamknął za nią wyjście i jak zawsze - zmierzyli do jego niewielkiego pokoju. Nawet nie ściągając płaszcza, usiadła na skórzanej kanapie. Miała poważną i zarazem przygnębioną minę. Usiadł obok niej, obejmując ją ramieniem, a ta wtuliła się w niego i zaczęła płakać. Objął jej plecy jedną ręką, a drugą zaś gładził jej włosy. Pocałował ją w czubek głowy, po czym oparł policzek o jej głowę.
-Co się stało, Beluś?
-Maks... - wyszeptała, a ten odczepił ją delikatnie od siebie, by spojrzeć prosto w jej niebieskie tęczówki. - Mam raka... Raka mózgu...
To go sparaliżowało. Nie potrafił uwierzyć, że Izabella ma raka. Miał taką nadzieję, że zaraz ona poderwie się z miejsca i zawoła rozbawiona "Żartowałam! Dałeś się nabrać!". Jednak nic takiego nie nastąpiło. Przytulił ją ponownie, tym razem energicznym ruchem, do siebie.
-Nie zostawię cię... - wyszeptał do jej ucha.
Nie zostawi jej... Pozostanie z nią... Nawet jak ma raka... To było jej szczęściem.
-Został mi tylko rok... - oznajmiła cicho, nie odrywając się od Maksa.
-To będzie nasz rok, kochanie. Spędzimy każdą chwilę razem i będziemy sie cieszyc z tego naszego ostatniego roku.
~*~
Minął rok. A dokładniej to jedenaście miesięcy, 30 dni, 23 godziny, 59 minut i 59 sekund..
Izabella Dzyzga leżała w swoim łóżku, a obok niej Maks Dąbrowski, trzymający ją za rękę. Patrzyli sobie w oczy z uśmiechami na twarzy, które wywoływały ich wspólbe wspomnienia.
-Mimo wszystkiego... - zaczęła, nie odrywając wzroku od brązowych oczu towarzysza.
-...będziemy się kochali... - kontynuował.
-...już na zawsze i na wieki wieków.
Były to jej ostatnie słowa, przed wiecznym, spokojnym snem, zwanym spoczynkiem.