Idealna Przykrywka? - Część I

Tak, wiem – to jest takie krótkie, że wstyd pisać, ale wpadłam na pomysł i jakoś musiałam się nim podzielić.

Nie zaczytam postu słowem „witam”. Chwała mi! ;D

Dedykacja Ali znanej jako Somebody78 – i dziękuję za nazwanie mojego pomysłu oryginalnym, jeśli chodzi o PZM ;). Nie czytałam wszystkich fanfiction, ale chyba nikt na coś takiego nie wpadł. A, i pewna osóbka rzekła mi, że nienawidzisz, jak się Ciebie zwie Alicja. Ciekaw jestem, czy zgadniesz, kto mi to powiedział. Haha.

Nieźle żem się bawię czcionkami, ale wiecie – one są takie superzajebiste!!! ;D

Czytajta, człowieki!!!

Do tej pory wszystko szło jak po maśle. Nikt mnie o nic nie podejrzewał. Oddział traktował mnie niemalże jak rodzinę, wierząc w podarowane przeze mnie fałszywe informacje. Dla Skippera, Kowalskiego i Szeregowego byłem małomównym, uwielbiającym wybuchy oraz szybką jazdę, pingwinem, którego mocną stroną nie jest używanie mózgu. Rzeczywistość prezentowała się zupełnie inaczej. Rico to kłamstwo wykreowane na potrzeby mojej przykrywki. Nawet komandos nie wpadłby na to, że ktoś taki jak on może być szpiegiem. Tak naprawdę nie miałem problemów z porozumiewaniem się, szybkiej jazdy zaś nienawidziłem. Zawsze bałem się, że przydarzy mi się jakiś wypadek, z którego nie uda mi się wyjść cało, lecz niestety bycie szpiegiem wymagało prowadzenia pojazdów z niewiarygodną prędkością. Na początku udawanie radości, gdy igrałem ze śmiercią, sprawiało mi trudność, ale niebawem przestało to być moim kłopotem. Na wybuchy patrzyło się akurat przyjemnie, jednak nic poza tym. Pasjonowanie się lalkami to także fałsz. Gdybym mógł, wrzuciłbym pannę Perky do kosza na śmieci albo w stylu Rico – zostawił ją w jakimś opuszczonym magazynie, po czym go wysadził, ciesząc się widokiem. Często drażniło mnie, że nikt nie wiedział, kim naprawdę jestem i że nie mogę się nikomu zwierzyć ze swoich problemów. Bo przecież komuś takiemu jak Bulgot czy jego słudzy nie mogłem truć głowy, ponieważ zapewne by się mnie pozbyto.

Czułem, że dzisiejszy dzień różni się od pozostałych. Przeczuwałem, że Kowalski się czegoś domyśla i to nie dawało mi spokoju. Nie chodziło tylko o to, że kiedy odkryje prawdę zostanę zmuszony do zaprzestania zdobywania wiadomości na temat moich kompanów. Istniał również inny powód, dla którego chciałem z nimi zostać, choć nie stałem po ich stronie. Będąc w oddziale przeszło trzy lata, zdążyłem się zżyć z jego członkami. Wpatrywałem się w zachodzące Słońce, dziękując Bogu, że Bulgot o tym nie wie, i błagając, żeby nikt nie poznał moich sekretów. Nie uszedłbym z życiem, gdyby ekipa odkryła, kim jestem. Albo ona by mnie wykończyła, albo sam Bulgot. Czerwona kula przypomniała mi, że to, co teraz trwa, wiecznie nie będzie. Przypomniała mi także o tym, kim kiedyś byłem, jak zarówno o tym, jak ta postać zginęła w mroku nocy, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienia.

Świtało. Dziwne, że szef nie zorganizował pobudki. Wczoraj twierdził, że musimy wstać bardzo wcześnie, żeby wypełnić misję. Nie wiedziałem, o co dokładnie chodzi. Miałem zbyt wiele na głowie. Liczyłem, że dowiem się w trakcie. Nie mogłem uwierzyć, że całą noc nie zmrużyłem oka, ale tak to właśnie wyglądało. Opuściłem bazę, aby tym razem poobserwować, jak nasza dzienna gwiazda powoli wznosi się nad horyzontem.

– Rico, tak wcześnie wstałeś? – po pewnym czasie usłyszałem głos tuż za sobą. Należał do Szeregowego. – Może ty wiesz, co jest Kowalskiemu? Biega z kąta w kąt i gada sam do siebie, jakby został opętany.

A więc strateg już się dowiedział.

– Je – go pytaj – mruknąłem zmienionym głosem Rico.

– Wierz mi, próbowałem – rzekł najmłodszy z pingwinów. – Nawet szef nie potrafi niczego od niego wyciągnąć. A z jego bełkotu niestety nic nie rozumiemy.

Nic nie powiedziałem. Może to bardziej w stylu mnie, ale Rico także miał przecież serce. Nie chciał zasmucać Szeregowego jeszcze bardziej, a wiedziałem, że po podarowaniu mu jakiejś monosylaby to bardzo prawdopodobne. Czasem denerwowała mnie ta wrażliwość młodego, ale w sumie dano nam podobne charaktery. Aż sam się sobie dziwiłem, jak dobry byłem w graniu kogoś, kim nie byłem. Szeregowy czekał przez chwilę na moją odpowiedź, ale stwierdziwszy, że niczego się ode mnie nie dowie, po prostu odszedł.

I co? Kulki w łeb nie dostanę, nie?